๑๐๐    ๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖    ๑๐๒
         ความเป็นผู้แข็งกระด้าง  ชื่อว่า  ถมฺโภ  ความเป็นคนหัวดื้อ.
         การตั้งตนไว้ในทางที่ผิด   ได้แก่การตั้งตนไว้ผิดจากพระดำรัสที่พระผู้
มีพระภาคเจ้าตรัสไว้  โดยนัยอันชอบธรรม  ชื่อว่า  ปจฺจุปฺปฏฺ€านา  การตั้ง
ตนไว้ผิด.
         การปกปิดบาปที่ตนกระทำไว้       ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าจำแนกไว้ใน
คัมภีร์วิภังค์  โดยนัยเป็นต้นว่า  คนบางคนในโลกนี้ประพฤติกายทุจริต  ชื่อว่า
มายา   หลอกลวง.
         การริษยาในลาภสักการะของบุคคลอื่นเป็นต้นชื่อว่า   อุสฺสุยา  ริษยา.
         คำที่บุคคลยกขึ้น   มีการอธิบายว่า  การยกตนขึ้น  ชื่อว่า  ภสฺสสมุสฺ-
โสโย   การยกตน.
         ความถือตัวที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงจำแนกไว้ในคัมภีร์วิภังค์ว่า   คน
บางคนในโลกนี้ถือตัวว่าเสมอกับผู้อื่นในกาลก่อน  ด้วยชาติกำเนิดเป็นต้น  ฯลฯ
หรือด้วยวัตถุอย่างใดอย่างหนึ่ง   แต่มาภายหลังยกตนว่าเสมอ  ไม่ยอมรับว่าตน
เองเลวกว่าคนอื่น    มานะเห็นปานนี้ใด  ฯลฯ   ความเป็นผู้มีจิตดุจธง    ชื่อว่า
มานาติมาโน  การถือตัว.
         การสมาคมกับอสัปบุรุษทั้งหลาย ชื่อว่า อสพฺภิสนฺถโว  การสมาคม
กับอสัตบุรุษ.
         บาทพระคาถาว่า  เอสามคนฺโธ  น  หิ  มํสโภชนํ  ความว่า  อกุศล
ราศี  ๙  อย่างมีความโกรธเป็นต้นนี้  พึงทราบว่า  เป็นกลิ่นดิบ  โดยอรรถ
ตามที่ข้าพเจ้ากล่าวไว้ในตอนต้นนั้นแล  เนื้อและโภชนะไม่ชื่อว่ากลิ่น
ดิบเลย.
หน้า ๑๐๑