พระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นทรงวิสัชนากลิ่นดิบโดยปรมัตถ์       และทรง
ประกาศความที่กลิ่นดิบเป็นทางแห่งทุคติอย่างนี้แล้ว   บัดนี้  ดาบสมีความสำคัญ
ในปลาเนื้อและโภชนะใดว่าเป็นกลิ่นดิบ       และมีความสำคัญว่าเป็นทางแห่ง
ทุคติ   เป็นผู้ปรารถนาความบริสุทธิ์      ด้วยการไม่บริโภคปลาและเนื้อนั้น    จึง
ไม่ยอมบริโภคโภชนะ  คือปลาและเนื้อนั้น    เมื่อจะทรงแสดงซึ่งความที่เนื้อและ
โภชนะนั้นและโภชนะอื่น ๆ เห็นปานนั้น    ไม่สามารถจะชำระตนให้บริสุทธิ์ได้
จึงตรัสคาถาที่  ๖ นี้ว่า  น  มจฺฉมํสํ  เป็นต้น.
         ในคาถานั้น      พึงเชื่อมบททั้งปวง    (คือ  บทว่า   โสเธติ   มจฺจํ
อวิติณฺณกงฺขํ   ย่อมไม่ยังสัตว์ผู้ข้ามความสงสัยไม่ได้ให้บริสุทธิ์ได้)  ด้วยบท
สุดท้ายอย่างนี้ว่า    การไม่กินปลาและเนื้อ   มิได้ทำสัตว์ผู้ข้ามความสงสัยไม่ได้
ให้บริสุทธิ์ได้     การบวงสรวง     การบูชายัญ    และการซ่องเสพฤดู    หาได้
ยังสัตว์ผู้ยังข้ามความสงสัยไม่ได้ให้บริสุทธิ์ได้    ก็ในข้อนี้    พระโบราณาจารย์
ทั้งหลายกล่าวอย่างนี้ว่า    คำว่า  น  มจฺฉมํสํ  ได้แก่ ปลาและเนื้อ    มิได้
ทำบุคคลผู้ไม่บริโภคให้บริสุทธิ์ได้       การไม่บริโภคปลาและเนื้อก็ไม่อาจจะ
ทำสัตว์ให้บริสุทธิ์ได้เหมือนกัน    ดังนี้เป็นต้น.     ด้วยว่าการกล่าว  อย่างนี้จะ
พึงดีกว่า  (คือเข้าใจได้ง่ายกว่า)   แม้พระบาลีก็มีอยู่ว่า   การไม่กินปลากินเนื้อ
ย่อมไม่ทำสัตว์ให้บริสุทธิ์       คือว่า   ความเป็นผู้ไม่บริโภคต่าง ๆ ซึ่งปลาและ
เนื้อย่อมไม่ทำสัตว์ให้บริสุทธิ์      ได้แก่   ความเป็นผู้ไม่บริโภคปลาและเนื้อ
ย่อมไม่ทำสัตว์ให้บริสุทธิ์ได้.