| หิริสูตรที่ ๓ |
| ว่าด้วยผู้มีหิริไม่มีบาป |
| [๓๑๖] บุคคลผู้ไม่มีหิริ เกลียดหิริ |
| กล่าวอยู่ว่าเราเป็นเพื่อนของท่าน ไม่เอื้อเฟื้อ |
| การงานแห่งมิตรของตน พึงรู้ว่า นั่นไม่ใช่ |
| มิตรของเรา. |
| มิตรใดพูดวาจาน่ารัก แต่ไม่ประ- |
| กอบด้วยประโยชน์ในมิตรทั้งหลาย บัณฑิต |
| ย่อมกำหนดรู้ผู้นั้นว่า ไม่ทำตามคำพูด. |
| มิตรใดหวังความแตกกัน ไม่ประ- |
| มาท คอยหาความผิดเท่านั้น มิตรนั้นไม่ |
| ควรเสพ ส่วนมิตรที่วางใจได้ เหมือนบุตร |
| ที่เกิดแต่อก ซึ่งผู้อื่นกล่าวเหตุตั้งร้อยอย่าง |
| พันอย่าง ก็ให้แตกกันไม่ได้ มิตรนั้นและควร |
| เสพ. |
| ความเพียร อันเป็นเหตุกระทำความ |
| ปราโมทย์ นำความสรรเสริญมาให้ นำสุข |
| มาให้ ผลานิสงส์อันนำธุระสมควรแก่บุรุษ |
| ไปอยู่ ย่อมเจริญ. |
๑๑๒
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๑๑๔ 