บรรพชาเป็น  วณฺฏมุตฺตกบรรพชา  นั้นเอง ให้สร้างอาศรมเลยภูเขา ๒-๓
ลูกไปอยู่ในหิมวันตประเทศ.
         ครั้งนั้น  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงอุบัติขึ้นแล้วในโลก   ทรงแสดงพระ
ธรรมจักรอันประเสริฐแล้ว     เสด็จไปยังกรุงสาวัตถีโดยลำดับ     ประทับอยู่ใน
พระเชตวันอารามของอนาถบิณฑิกะในกรุงสาวัตถี.
         ก็โดยสมัยนั้นแล   บุรุษชาวเมืองสาวัตถีคนหนึ่ง    เสาะแสวงหาแก่น-
จันทน์เป็นต้นอยู่ที่ภูเขา    ได้ไปถึงอาศรมของดาบสนั้น     ไหว้ดาบสแล้วก็ยืน
อยู่  ณ ส่วนข้างหนึ่ง   ดาบสนั้นเห็นเขาแล้วก็ถามว่า  ท่านมาจากไหน. เขาตอบ
ว่า ผมมาจากกรุงสาวัตถี   ขอรับ.   ดาบสถามว่า ในกรุงสาวัตถีนั้นเหตุการณ์เป็น
อย่างไร.  เขาตอบว่า  ท่านขอรับ    พวกคนในกรุงสาวัตถีนั้นไม่ประมาท  พา
กันทำบุญทั้งหลายมีการให้ทานเป็นต้น.
         ดาบสถามว่า  พวกเขาได้ฟังโอวาทของใคร.   เขาตอบว่า   ของพระผู้
มีพระภาคพุทธเจ้า.
         ดาบสรู้สึกงงงวยด้วยการฟังเสียงว่า  พุทธะ  จึงถามว่า   ดูก่อนบุรุษผู้
เจริญ  ท่านพูดว่า   พระพุทธเจ้าดังนี้หรือ    ดาบสได้ถามถึง  ๓  ครั้งโดยนัยที่
ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้แล้วในอามคันธสูตรนั้นแล   จึงดีใจว่า    แม้เสียงนั้นแลก็หา
ได้ยาก  ดังนี้    เป็นผู้ปรารถนาจะไปยังสำนักของพระผู้พระภาคเจ้า   จึงดำริว่า
การไปยังสำนักของพระผู้มีพระภาคเจ้าอย่างเปล่า ๆ หาควรไม่ เราจะพึงพาอะไร
หนอแลไป    ดาบสนั้นจึงดำริอีกว่า     ธรรมดาว่าพระพุทธเจ้าทั้งหลายหาทรง
หนักในอามิสไม่   เอาเถิด   เราจะนำธรรมบรรณาการไป   ดังนี้แล้วจึงได้แต่ง
ปัญหา  ๔  ข้อ  คือ