พระราชารับสั่งให้ประชุมชนทั้งปวงประชุมกันที่สัณฐาคาร  แล้วจึง
ตรัสว่า  ขอให้พวกท่านจงตรวจดูว่าเราไม่ตั้งอยู่ในธรรมในข้อใด    ชนทั้งปวง
พิจารณาประเพณีทุกอย่างอยู่    ก็ไม่ได้พบข้อบกพร่องอะไร    (ของพระราชา)
ต่อแต่นั้น  ประชาชนเมื่อไม่เห็นความผิดของพระราชา จึงพากันคิดว่า ภัยนี้จะพึง
สงบได้อย่างไร  ในบรรดาคนเหล่านั้น    คนบางพวกเสนอว่า    ถ้าว่าครูทั้ง ๖
ได้ปรากฏแล้ว  ภัยก็จักสงบ  ในเมื่อครูทั้ง  ๖  เหล่านี้    พอสักว่าก้าวลง  (ยัง
เมืองเวสาลีเท่านั้น).   คนบางพวกเสนอว่า   ได้ยินว่าพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นแล้ว
ในโลกนี้   พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นทรงแสดงธรรมเพื่อประโยชน์เกื้อกูล
แก่สัตว์ทั้งปวง   พระองค์มีฤทธิ์มาก    มีอานุภาพมาก    ในเมื่อพระองค์สักว่า
ทรงก้าวลง    (ยังเมืองเวสาสี)    ภัยทั้งปวงก็พึงสงบลงได้    เพราะเหตุนั้นคน
เหล่านั้นจึงพอใจ  กล่าวว่า  บัดนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นประทับอยู่ ณ
ที่ไหน     เมื่อพวกเราส่งข่าวสารเชิญเสด็จแล้ว      พระองค์จะพึงเสด็จมาหรือ.
ลำดับนั้นคนอีกพวกหนึ่งพูดขึ้นว่า   ธรรมดาว่าพระพุทธเจ้าทั้งหลายเป็นผู้เอ็นดู
(ต่อสัตวโลก)   เพราะเหตุไรพระองค์จะไม่เสด็จมา   ก็บัดนี้พระผู้มีพระภาคเจ้า
พระองค์นั้นประทับอยู่ในเมืองราชคฤห์     และพระเจ้าพิมพิสารก็ทรงอุปัฏฐาก
พระองค์อยู่      บางที่พระเจ้าพิมพิสารนั้น   จะไม่ยอมให้พระองค์เสด็จมา  คน
เหล่านั้นจึงพูดกันว่า   ถ้าอย่างนั้นท่านทั้งหลายจงให้พระราชาทรงยินยอม   แล้ว
จงนำเสด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ามา.
         เจ้าลิจฉวี ๒ พระองค์  ได้ถวายเครื่องบรรณาการเป็นอันมาก   พร้อม
ด้วยพลนิกายหมู่ใหญ่    ส่งไปยังสำนักพระราชาว่า     ขอพวกท่านจงให้พระเจ้า-