อภิกฺกนฺต  ศัพท์  ในคำนี้ว่า  อภิกฺกนฺตาย  รตฺติยา ปรากฏใน
อรรถว่าสิ้นไป (ขยะ)  ดี (สุนทร) งาม  (อภิรูป)  น่าชื่นชม   (อัพภานุโมทนา)
เป็นต้น.
         ในบรรดาคำเหล่านั้น    อภิกฺกนฺต   ศัพท์  ปรากฏในอรรถว่า  สิ้นไป
ในประโยคทั้งหลายมีอาทิอย่างนี้ว่า   ข้าแต่พระองค็ผู้เจริญ   ราตรีล่วงไป
แล้ว  ปฐมยามผ่านไปแล้ว  ภิกษุสงฆ์ก็นั่งอยู่นานแล้ว  ข้าแต่พระองค์
ผู้เจริญ      ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าจงทรงแสดงปาติโมกข์แก่ภิกษุ
ทั้งหลายเถิด   ดังนี้.
         อภิกฺกนฺต   ศัพท์   ปรากฏในอรรถว่า  ดี  ในประโยคทั้งหลายมีอาทิ
อย่างนี้ว่า  ท่านผู้นี้ดีกว่า   ประณีตกว่า  บุคคลทั้ง  ๔  จำพวกเหล่านี้.
                 อภิกฺกนฺต  ศัพท์ ปรากฏในอรรถว่า  งาม ในประโยคทั้งหลายมีอาทิ
อย่างนี้ว่า
                        ใครนะ  มีผิวพรรณงามยิ่ง  รุ่งเรือง
                อยู่ด้วยฤทธิ์ ด้วยศ  ส่องทิศทั้งปวงให้สว่าง
                ไสวอยู่  ย่อมไหว้เท้าทั้งสองของเรา  ดังนี้.
         อภิกฺกนฺต  ศัพท์  ปรากฏในอรรถว่า  น่าชื่นชม ในประโยคทั้งหลาย
มีอาทิอย่างนี้ว่า   ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ   น่าชื่นชม    แต่ในมงคลสูตรนี้
อภิกนฺต   ศัพท์ใช้ในอรรถว่า ขยะ สิ้นไป เพราะเหตุนั้น    เมื่อราตรีล่วงแล้ว
อธิบายว่า   เมื่อราตรีสิ้นแล้ว.
         อภิกฺกนฺต   ศัพท์  ในคำว่า  อภิกนฺตวณฺณา  นี้  ใช้ในอรรถว่างาม.
         ส่วน  วณฺณ   ศัพท์  ปรากฎในอรรถทั้งหลายมีอรรถว่า   ผิวพรรณ
(ฉวิ)  การชมเชย  (ถุติ)  สกุลวงศ์  (กุลวัคคะ)  เหตุ  (การณะ)  รูปร่าง
(สัณฐานะ)  ประมาณ  (ปมาณะ) และอายตนะคือสี   (รูปายตนะ)  เป็นต้น.