๑๕๐    ๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖    ๑๕๒
         อีกประการหนึ่ง     บัณฑิตเช่นกับภัณฑะแห่งของหอมมีกฤษณาและ
ดอกไม้เป็นต้น   บุคคลที่คบบัณฑิตนั้น   เป็นเช่นกับด้วยใบไม้ที่ห่อของหอมมี
กฤษณาและดอกไม้เป็นต้น  ย่อมถึงความเป็นผู้อันวิญญูชนทั้งหลายพึงสรรเสริญ
และความเป็นผู้เป็นที่ฟูใจแห่งวิญญูชนทั้งหลาย  สมจริงดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้า
ตรัสไว้ว่า
                        ก็นรชนใดย่อมใช้ใบไม้ห่อกฤษณา
                แม้ใบไม้ทั้งหลาย   มีหอมฟุ้งขจรไปฉันใด
                การคบนักปราชญ์ก็ฉันนั้น.
         ก็แม้อกิตติบัณฑิต    เมื่อท้าวสักกะจอมเทพประทานพรอยู่   ได้กล่าว
อย่างนี้ว่า
                        บุคคลพึงเห็นนักปราชญ์  พึงฟังนัก-
                ปราชญ์   พึงอยู่ร่วมดับนักปราชญ์  พึงกระทำ
                การสนทนาปราศรัยกับนักปราชญ์นั้น     และ
                พึงชอบใจในการสนทนากับนักปราชญ์นั้น.
         (ท้าวสักกะตรัสถามว่า)
                        ดูก่อนกัสสปะ  นักปราชญ์ได้ทำอะไร
                ให้แก่ท่านหรือหนอ   ท่านจงบอกถึงเหตุ  ดู
                ก่อนกัสสปะ  เพราะเหตุไร ท่านจึงปรารถนา
                เห็นนักปราชญ์.
         (อกิตติดาบสทูลสว่า)
                        เพราะนักปราชญ์เป็นผู้มีปัญญาย่อม
                แนะนำอุบายที่ควรแนะนำ   นักปราชญ์นั้น
                ย่อมประกอบในสิ่งที่เป็นธุระ   การแนะนำดี
หน้า ๑๕๑