| การงานทั้งหลายมีเกษตรกรรม โครักขกรรม และพาณิชกรรมเป็นต้น |
| พึงเว้นแล้วจากการงานที่อากูล นี้การทำเวลาให้ล่วงไป การกระทำที่ไม่สมควร |
| กระทำ และการการทำย่อหย่อนเป็นต้น เพราะประกอบด้วยความเป็นผู้ |
| รู้กาล เพราะมีปกติการทำเหมาะสม เพราะไม่เกียจคร้าน เพราะถึงพร้อม |
| ด้วยความอุตสาหะและความเพียร และเพราะเป็นการงานที่ไม่เสื่อมเสีย ชื่อว่า |
| การงานที่ไม่อากูล. การงานที่ไม่อากูลนี้ อันบุคคลประกอบแล้วอย่างนี้ เพราะ |
| เหตุที่ตนเอง บุตรภรรยา หรือทาส และกรรมกรทั้งหลายเป็นผู้ฉลาด |
| พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า เป็นมงคล เพราะเป็นเหตุแห่งการได้ทรัพย์ ข้าว- |
| เปลือก และความเจริญในปัจจุบันนี้เทียว. สมจริงตามพระดำรัสที่พระผู้มี |
| พระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า |
| บุคคลผู้มีการงาน กระทำสมควร |
| เป็นปกติ ขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้ ดังนี้. |
| และว่า |
| บุคคลที่ชอบนอนหลับกลางวัน ขี้- |
| เกียจลุกขึ้นกลางคืน เมาเป็นนิตย์ เป็นนัก- |
| เลง ไม่อาจจะอยู่ครองเรือนให้ดีได้ ประโยชน์ |
| ทั้งหลายย่อมล่วงเลยบุรุษผู้ทอดทิ้งการงาน |
| ด้วยอ้างเลสว่า เวลานี้หนาวนัก เวลานี้ร้อน |
| นัก เวลานี้เย็นเสียแล้ว ดังนี้เป็นต้น. |
๑๖๘
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๑๗๐ 