เข้าไปยังสัณฐาคาร  ประทับนั่งบนพุทธอาสน์  ซึ่งเขาปูลาดไว้แล้ว   ฝ่ายภิกษุ.
สงฆ์แล  รวมทั้งพระราชาทั้งหลาย  และมนุษย์ทั้งหลาย  ก็ได้นั่ง   ณ  โอกาส
สมควร  แม้ท้าวสักกะจอมเทพ   ก็นั่งกับเทวบริษัทในเทวโลกทั้งสอง   เทวดา
เหล่าอื่นก็ได้นั่งด้วยเทวบริษัทเช่นกัน  ฝ่ายพระอานนทเถระ   เที่ยวไปยังนคร
เวสาลีจนทั่ว  กระทำอารักขา   แล้วมาพร้อมกับชาวนครเวสาลี   นั่งลงแล้ว  ณ
ส่วนข้างหนึ่ง ณ สัณฐาคารนั้น   พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสรตนสูตรนั้นนั่นแล
แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งปวง.
         พึงทราบวินิจฉัยในคาถาที่ ๑ ว่า ยานีธ   ภูตานิ  ดังต่อไปนี้ :-
         บรรดาคำเหล่านั้น   คำว่า   ยานิ   ความว่า   ภูตเหล่าใดมีศักดิ์น้อย
ก็ตาม  มีศักดิ์มากก็ตาม.
         บทว่า อิธ   ได้แก่ในประเทศนี้  ท่านกล่าวหมายถึงสถานที่ประชุมกัน
ในขณะนั้น.
         บทว่า  ภูตานิ   คำอธิบายว่า  ถึงแม้  ภูต   ศัพท์จะใช้ในความหมาย
เหล่านี้    คือ
         ๑.  หมายถึงสิ่งที่เป็นจริง     ดังในประโยคทั้งหลายมีประโยคเป็นต้น
อย่างนี้ว่า  ภูตสฺมึ  ปาจิตฺติยํ  เป็นปาจิตตีย์ในเพราะบอกอุตตริมนุษย์ธรรมที่
มีจริงแต่อนุปสัมบัน
         ๒.  หมายถึงเบญจขันธ์   ดังในประโยคทั้งหลายมีประโยคเป็นต้นอย่าง
นี้ว่า ภูตมิทํ   ภิกฺขเว  สมนุปสฺสถ ภิกษุทั้งหลาย  เธอจงพิจารณาเบญจขันธ์นี้.
         ๓.  หมายถึงรูปมีปฐวีธาตุเป็นต้น   ในธาตุทั้ง ๔ ดังในประโยคทั้งหลาย
เป็นต้นอย่างนี้ว่า  จตฺตาโร  โข  ภิกฺขุ  มหาภูตา  เหตู  ดูก่อนภิกษุ  มหา-
ภูตรูป  ๔  แลเป็นเหตุ.