ทั้งหลาย    หรือเทวดาทั้งหลายเหล่าใดในอากาศ     แล้วทรงกระทำให้เป็นอัน
เดียวกันอีกว่า  สพฺเพว  ภูตา  ภูตทั้งปวง  แล้วทรงประกอบไว้ในอาสยสมบัติ
ด้วยคำนี้ว่า  สุมนา  ภวนฺตุ   จงเป็นผู้มีใจดี  แล้วทรงประกอบในปโยคสมบัติ
ด้วยคำนี้ว่า   สกฺกจฺจ    สุณนฺตุ   ภาสิตํ    ขอจงตั้งใจฟังโดยเคารพ  อนึ่ง
ทรงประกอบในโยนิโสมนสิการสมบัติ   และในโฆสสมบัติ   ด้วยคำว่า   สกฺกจฺจ
สุณนฺตุ  ภาสิตํ  ทรงประกอบในอัตตสัมมาปณิธิสมบัติ  และสัปปุริสูปนิสสย-
สมบัติ   และทรงประกอบในสมาธิสมบัติ  ปัญญาสมบัติ   และเหตุสมบัติ  ด้วย
คำว่า  สกฺกจฺจ  สุณนฺตุ  ภาสิตํ  จึงได้ตรัสพระคาถานี้.
         คำที่ว่า    ตสฺมาหิ    ภูตา  เป็นต้น   เป็นคาถาที่สอง   ในบรรดาคำ
เหล่านั้น    คำว่า  ตสฺมา  เป็นคำบอกเหตุ  คำว่า  ภูตา  เป็นคำเชื้อเชิญภูต.
         คำว่า  นิสาเมถ   แปลว่า   จงฟัง.
         คำว่า    สพฺเพ    ได้แก่   ไม่มีส่วนเหลือ   ท่านได้อธิบายไว้อย่างไร
ท่านได้อธิบายไว้ว่า   เพราะเหตุที่ท่านทั้งหลาย    (เทวดา)    ได้ละทิพยสถาน
และอุปโภคสมบัติ  บริโภคสมบัติ  ได้มาประชุมกันในที่นี้เพื่อฟังธรรม   หาได้
มาเพื่อจะดูนักฟ้อนแสดงการฟ้อนรำไม่  เพราะฉะนั้นแล    ขอภูตทั้งปวงจงฟัง
                 อีกอย่างหนึ่ง   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเห็นว่าเทพเหล่านั้นเป็นผู้มีใจดี
และเห็นว่าเทพเหล่านั้นต้องการที่จะฟังโดยเคารพ    จึงได้ตรัสด้วยพระดำรัสว่า
สกฺกจฺจ    สุณนฺตุ    จงฟังโดยเคารพ    ก็เพราะที่ท่านทั้งหลายประกอบด้วย
อัตตสัมมาปณิธิ    โยนิโสมนสิการ     และอาสยสุทธิ    โดยความเป็นผู้มีใจดี
ทั้งประกอบด้วยปโยคสุทธิทั้งหลาย     โดยมีสัปปุริสูปนิสสยะ    และปรโตโฆสะ