ตอบว่า  ก็สูจิโลมยักษ์นั้นคิดว่า    สมณะนี้เป็นมนุษย์    ย่อมไม่กลัว
เรา    ด้วยสัมผัสอันเป็นของอมนุษย์อันหยาบอย่างนี้   นี้.   เอาเถอะ  เราจะถาม
สมณะนั้น     ในปัญหาอันเป็นพุทธวิสัย     สรณะนี้จักตอบไม่ได้ในปัญหานั้น
แน่แท้    ต่อแต่นั้นเราก็จะเบียดเบียนสมณะนั้นได้   อย่างนี้ดังนี้แล้วจึงได้ถาม
ปัญหา.  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงสดับปัญหานั้นแล้ว    ตรัสว่า   น  ขฺวาหํ  ตํ
อาวุโส  เป็นต้น    (อาวุโส  เราไม่กลัวท่านดอก   แต่สัมผัสของท่านเลว)  คำ
ทั้งปวงนั้น    บัณฑิตพึงทราบโดยอาการทุกอย่าง   ตามนัยที่ข้าพเจ้ากล่าวไว้แล้ว
ในอาฬวกสูตรนั้นเอง.
         ครั้งนั้นแล สูจิโลมยักษ์ได้กล่าวกะพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยพระคาถาว่า
ราโค  จ  โทโส  จ  เป็นต้น.
         ในบรรดาคำเหล่านั้น   ราคะและโทสะมีนัยอันข้าพเจ้ากล่าวแล้วนั้นเอง.
         บทว่า  กุโต  นิทานา ได้แก่  มีอะไรเป็นนิทาน  คือมีอะไรเป็นเหตุ
พึงทราบการอาเทส  โต  ปัจจัย  แห่งสัตตมีวิภัตติ  ใช้ในอรรถแห่งปฐมาวิภัตติ.
(ในคำว่า  กุโต  นิทานา)  ในสมาสไม่มีการลบ  โต  ปัจจัยนั้น.
         อีกอย่างหนึ่ง  คำว่า นิทานา ได้แก่เกิดแล้ว  อธิบายว่าบังเกิดขึ้นแล้ว.
เพราะฉะนั้น   จึงมีคำอธิบายว่า   เกิดแล้วแต่ที่ไหน  คือเกิด   ได้แก่ บังเกิดแล้ว
แต่ที่ไหน. ในคำว่า อรตี รตี โลมหํโส    กุโตชา  ความว่า  สูจิโลมยักษ์ถามว่า
ธรรม  ๓  ประการเหล่านี้    คือ  ความไม่พอใจซึ่งท่านแจกไว้อย่างนี้ว่า   อรติ
อรติกา  อนภิรติ  อนตฺตมนตา  อุกฺกณฺ€ติา  ปริตสฺสิตา  ในเสนาสนะ
อันสงัด    หรือในอธิกุศลธรรมทั้งหลายอย่างใดอย่างหนึ่ง  ๑    ความยินดีใน