| ธรรมจริยสูตร๑ที่ ๖ |
| ว่าด้วยการประพฤติธรรม |
| [๓๒๑] พระอริยเจ้าทั้งหลายกล่าว |
| ความประพฤติทั้งที่เป็นโลกิยะ และโลกุตระ |
| ทั้งสองอย่างนี้ คือ ธรรมจริยาและ |
| พรหมจรรย์ ว่าเป็นธรรมเครื่องอยู่อันสูงสุด |
| ถึงแม้บุคคลออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต |
| ถ้าบุคคลนั้น เป็นชาติปากกล้า ยินดี |
| แล้วในความเบียดเบียนแสวงหาอยู่๒ ความ |
| เป็นอยู่ของบุคคลนั้นเลวทราม ย่อมยังกิเลส |
| ธุลีมีราคะเป็นต้นของตนให้เจริญ. |
| ภิกษุยินดีแล้วในความทะเลาะ ถูก |
| ธรรมคือโมหะหุ้มห่อแล้ว ย่อมไม่รู้ธรรมที่ |
| พระพุทธเจ้าทรงแสดงแล้ว. |
| แม้อันเหล่าภิกษุผู้มีศีลเป็นที่รักบอก |
| แล้ว ภิกษุผู้ถูกอวิชชาหุ้มห่อแล้ว ทำตนที่ |
| อบรมแล้วให้ลำบากอยู่ ย่อมไม่รู้ความ |
| เศร้าหมอง ย่อมไม่รู้ทางอันให้ถึงนรก. |
|
๒๐๙
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๒๑๑ 