| ก็ในคำว่า เมตฺตํ กโรถ มานุสิยา ปชาย นี้ พึงทราบวินิจฉัย |
| ดังต่อไปนี้ :- |
| ชนเหล่าใด สร้างเมตตาจิตด้วยสามารถแห่งพระสูตรทั้งหลาย มีอาทิ |
| อย่างนี้ว่า :- |
| พระราชาผู้ประกอบด้วยธรรม เช่น |
| กับฤาษี ชนะแผ่นดินอันประกอบด้วยหมู่- |
| สัตว์เจริญรอยตามกัน บูชายัญเหล่าใด คือ |
| อัสสเมธะ ๑ (ทรงพระปรีชาในการบำรุงสัตว์ |
| พาหนะมีม้าเป็นต้น) ปุริสเมธะ ๑ (ทรงพระ |
| ปรีชาในการเกลี้ยกล่อมประชาชน ๑) สัมมา- |
| ปาสะ ๑ (ทรงมีพระอัธยาศัยดุจบ่วงคล้อง |
| น้ำใจประชาชน ๑) วาชเปยยะ ๑ (ทรงมี |
| พระวาจาเป็นที่ดูดดื่มใจคน ๑) นิรัคคฬะ |
| (ทรงปกครองพระนครไม่ต้องมีกลิ่นกลอน ๑) |
| มหายัญเหล่านั้น ไม่ถึงเสี้ยวที่ ๑๖ แห่งเมตตา |
| จิตที่อบรมดีแล้ว ถ้าหากว่าบุคคลไม่มีจิต |
| ประทุษร้าย ย่อมแผ่เมตตาไปยังสัตว์แม้ตัว |
| หนึ่ง เพราะเหตุนั้น กุศลจึงมี ผู้มีใจเกื้อกูล |
| ต่อสัตว์ทั้งปวงเป็นผู้ประเสริฐทำบุญมาก.๑ |
|
๒๑
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๒๓ 