| เมื่อธรรมของพราหมณ์เก่าฉิบหายแล้วอย่าง |
| นี้ ศูทรและแพศย์แตกกันแล้ว กษัตริย์เป็น |
| อันมากแตกกันแล้ว ภรรยาดูหมิ่นสามี |
| กษัตริย์พราหมณ์ผู้เป็นผู้เป็นเผ่าพันธุ์แห่งพรหม |
| แพศย์และศูทรเหล่าอื่น ผู้อันโคตรรักษาแล้ว |
| ไม่คำนึงถึงเรื่องชาติ ได้ตกอยู่ในอำนาจแห่ง |
| กามทั้งหลาย. |
| [๓๒๔] เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้แล้ว พราหมณ์มหาศาล |
| เหล่านั้นได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของ |
| พระองค์แจ่มแจ้งนัก ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ พระองค์ทรงประกาศธรรมโดย |
| อเนกปริยาย เปรียบเหมือนหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางแก่ผู้หลงทาง |
| หรือตามประทีปในที่มืด ด้วยหวังว่าคนมีจักษุจักเห็นรูปได้ฉะนั้น พวกข้าพระ- |
| องค์ขอถึงพระโคดมผู้เจริญ กับทั้งพระธรรมและพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นสรณะ |
| ขอพระองค์โปรดทรงจำพวกข้าพระองค์ว่า เป็นอุบาสกผู้ถึงสรณะตลอดชีวิต |
| จำเดิมแต่วันนี้เป็นต้นไป. |
| จบพราหมณธัมมิกสูตรที่ ๗ |
๒๓๑
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๒๓๓ 