อรรถกถาพราหมณธัมมิกสูตรที่  ๗
         พราหมณธัมมิกสูตร  มีคำเริ่มต้นว่า  เอวมฺเม  สุตํ  ดังนี้.
         ถามว่า  พระสูตรนี้มีการเกิดขึ้นเป็นอย่างไร   ?
         ตอบว่า    การเกิดขึ้นของพระสูตรนี้    ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้แล้วโดยนัย
เป็นต้นว่า  อถ  โข  สมฺพหุลา  ในนิทานแห่งสูตรนั้น.
         บรรดาคำเหล่านั้น   คำว่า  สมฺพหุลา  ได้แก่ มากคือมิใช่น้อย.
         บทว่า    โกสลกา  ได้แก่  ชาวเมืองโกศล.
         บทว่า  พฺราหฺมณมหาสาลา  ความว่า  พวกพราหมณ์โดยชาติ  ชื่อ
ว่า  มหาศาล   เพราะเป็นผู้มีสาระมาก.
         ได้ยินว่า   พราหมณ์เหล่าใด    มีทรัพย์เฉพาะที่ฝั่งไว้ได้  ๘๐  โกฏิ
พราหมณ์เหล่านั้นท่านเรียกว่าพราหมณ์มหาศาล     และพราหมณ์เหล่านี้ก็เป็น
เช่นนั้น   เพราะเหตุนั้น   พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า   พราหมณ์มหาศาล.
         บทว่า   ชิณฺณา ได้แก่เป็นผู้มีความชรา  คือถูกความชราให้ถึงภาวะ
มีฟันหักเป็นต้น.
         บทว่า   วุฑฺฒา  ได้แก่ ถึงเขตแดน  (ของข่าย) แห่งความเจริญ    แห่ง
อวัยวะน้อยใหญ่.
         บทว่า  มหลฺลกา  ได้แก่ประกอบด้วยความเป็นผู้มีชาติเป็นคนแก่
มีคำอธิบายว่า   เกิดมาแล้วนาน.