บทว่า   อทฺธคตา  ได้แก่  ไปสู่ทางไกล  (กาลไกล)  อธิบายว่าล่วงไป
ได้สอง   สามรัชกาล.
         สองบทว่า  วโย  อนุปฺปตฺโต    ได้แก่  ถึงปัจฉิมวัย.
         อีกอย่างหนึ่ง   บทว่า   ชิณฺณา  ได้แก่  เก่า  มีคำอธิบายว่า  ล่วงสกุล
ที่เป็นไปตลอดกาลนาน.
         บทว่า  วุฑฺฒา  ได้แก่  ประกอบด้วยคุณวุฒิมีสีลาจาร  เป็นต้น
         บทว่า  มหลฺลกา  ได้แก่  ประกอบด้วยความเป็นผู้มีโภคะมาก  จึง
ชื่อว่า  มีทรัพย์มาก   มีโภคะมาก.
         บทว่า   อทฺธคตา  ได้แก่  เดินไปสู่มรรค   คือเที่ยวไปไม่ก้าวล่วง
มารยาท  มีจริยาวัตรของพวกพราหมณ์เป็นต้น.
         สองบทว่า  วโย อนุปฺปตฺตา   ได้แก่   ไม่เข้าถึงภาวะแห่งชาติวุฒิ  อัน
เป็นวัยสุดท้าย.
         พึงทราบวาจาประกอบความในพระสูตรนี้อย่างนี้    คำที่เหลือในพระ-
สูตรนี้ปรากฏชัดแล้ว.
         หลายบทว่า  ภควตา  สทฺธึ  สมฺโมทึสุ  ความว่า  พราหมณ์เหล่า
นั้น   เมื่อจะถามถึงคำทั้งหลายมีคำว่า    ท่านสบายดีหรือ    ชื่อว่ามีความชื่นชม
กันและกัน  ก็พราหมณ์เหล่านั้นชื่นชม   ด้วยถ้อยคำใดเป็นต้นว่า   พระโคดมผู้
เจริญ   สบายดีหรือ   พระองค์ยังอัตภาพให้เป็นไปได้หรือ    พระองค์มีอาพาธ
น้อยหรือ  มีโรคน้อยหรือ   มีกำลังหรือมีความเบาใจหรือ   มีการอยู่สบายหรือ
ย่อมให้ระลึกถึงถ้อยคำนั้นที่ควรชื่นชม   ที่ควรระลึกถึง  คือให้สิ้นสุดลง  ให้จบ