สองบทว่า    เตนหิ   พฺราหฺมณา   ความว่า  เพราะท่านทั้งหลายได้
ขอร้องข้าพเจ้า   ฉะนั้น  ดูก่อนพราหมณ์ทั้งหลาย   ท่านทั้งหลายจงฟัง   คือจง
เงี่ยโสตลงฟัง  จงตั้งใจฟังให้ดี  คือเมื่อกระทำไว้ในใจโดยแยบคายอยู่   ก็จงฟัง
ด้วยปโยคสุทธิ    จงกระทำไว้ในใจด้วยดีด้วยอาสยสุทธิ   คือว่า    จงพึงด้วย
ความไม่ฟุ้งซ่าน  จงทำไว้ในใจด้วยดีด้วยการประคอง (จิต) ไว้   ดังนี้ เป็นต้น
ครั้งนั้น  พราหมณ์มหาศาลทั้งหลายเหล่านั้นเมื่อจะรับแม้ซึ่งคำนั้น  ที่พระผู้มี-
พระภาคเจ้าตรัสแล้วจึงได้ตอบรับแด่พระผู้มีพระภาคเจ้า  คือ   เป็นผู้ปรากฏ
เฉพาะพระพักตร์  รับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า   เอวํ   โภ.
         อีกอย่างหนึ่ง   พราหมณ์ทั้งหลายรับฟังแล้ว   มีคำอธิบายว่ารับรู้แล้ว
เพราะตนปรารถนาจะการทำตาม      ซึ่งเนื้อความที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า
ท่านทั้งหลายจงฟัง   จงกระทำไว้ในใจให้ดี.  ครั้งนั้นแล   เมื่อพราหมณ์เหล่านั้น
รับคำอยู่อย่างนี้  พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้ตรัสเนื้อความนี้.
         ถามว่า   พระองค์ตรัสว่าอย่างไร  ?
         ตอบว่า  พระองค์ตรัสว่า  วิสโย  ปุพฺพกา  เป็นต้น.
         ในคาถานั้น   บัณฑิตพึงทราบในคาถาที่ ๑ ก่อน.
         บทว่า  สํยตตฺตา  ความว่า  ผู้มีจิตสำรวมแล้ว  ด้วยการสำรวมในศีล.
         บทว่า  ตปสฺสิโน  ความว่า  ผู้ประกอบด้วยการสำรวมอินทรีย์.
         บทว่า  อตฺตทตฺถมจาริสุํ  ได้แก่ กระทำประโยชน์แก่ตน   มีการ
สาธยายมนต์   และการเจริญพรหมวิหาร  เป็นต้น.
         คำที่เหลือแจ่มแจ้งแล้วทั้งนั้น.