แม้ในคาถาทั้งหลายมีคาถาที่สองเป็นต้น     ก็มีการพรรณนาเนื้อความ
โดยย่อ  ดังต่อไปนี้
         บาทพระคาถาว่า น ปสู พฺราหฺมณานาสุํ  ความว่า พวกพราหมณ์
รุ่นเก่า (โบราณ) ไม่มีปศุสัตว์  คือพวกพราหมณ์เหล่านั้นไม่ทำการเลี้ยงปศุสัตว์.
         บาทพระคาถาว่า น  หิรญฺํ  น  ธานิยํ ความว่า ก็พวกพราหมณ์ไม่มี
เงินและโดยที่สุดแม้แต่มาสกราคาต่ำที่สุด  อนึ่งพราหมณ์เหล่านั้นไม่มีแม้แต่พืช
พันธุ์ธัญญาหารอันต่างโดยบุพพัณชาติ    และอปรัณชาติ    มีข้าวเจ้า    ข้าวสาลี
ข้าวเหนียว     และข้าวละมานเป็นต้น     เพราะว่าพราหมณ์เหล่านั้นสละเงิน
ทองเสียแล้ว     เป็นผู้ไม่ทำการสั่งสม     มีการสาธยายเป็นทรัพย์และข้าวเปลือก
อย่างเดียว   คือเป็นผู้ประกอบด้วยทรัพย์และข้าวเปลือก    กล่าวคือการสาธยาย
มนต์   ก็วิหารธรรมมีเมตตาเป็นต้นนี้ใด    ท่านเรียกว่าพรหมนิธิ    (การสั่งสม
อย่างประเสริฐ)  เพราะเป็นธรรมเครื่องอยู่อย่างประเสริฐ  และเพราะสามารถติด
ตามตนไปได้  ก็พวกพราหมณ์ทั้งหลายรักษาขุมทรัพย์อันประเสริฐนั้นไว้  โดย
การประกอบการอบรมวิหารธรรมมีเมตตาเป็นต้นนั้น  เนือง ๆ.
         บาทพระคาถาว่า  ยํ  เนสํ  ปกตํ  อาสิ   ความว่า ภัตที่ประตูเรือนใด
ที่เขาเริ่มทำไว้เพื่อพราหมณ์เหล่านี้     ผู้มีวิหารธรรมอยู่อย่างนี้   คือ   เป็นภัตที่
เขาทำอุทิศพราหมณ์ทั้งหลายเหล่านั้น.
         บาทพระคาถาว่า ทฺวารภตฺตํ  อุปฏฺ€ิตํ ความว่า ภัตที่ทายกเหล่านั้น ๆ
เตรียมแล้ว   ตั้งไว้ที่ประตูเรือนของตน   ด้วยคิดว่า    เราจักถวายแก่พราหมณ์
ทั้งหลาย  ดังนี้.