บุคคลนอบน้อมอยู่อย่างนี้เป็นผู้อันชาวโลกไม่พึงฆ่า   จะไม่พึงฆ่าอย่างเดียวเท่า
นั้นก็หาไม่ แต่ไม่พึงชนะ แม้เพื่อจะเบียดเบียน และไม่พึงชนะ เพราะพราหมณ์
เหล่านั้นครอบงำไม่ได้.
         ถามว่า   เพราะเหตุไร ?
         ตอบว่า     เพราะพราหมณ์เหล่านั้นอันธรรมรักษาไว้แล้ว     ด้วยว่า
พราหมณ์เหล่านั้นรักษาธรรมคือศีลห้าแล้ว       ชื่อว่าเป็นผู้อันธรรมรักษาแล้ว
เพราะพระบาลีว่า   ธมฺโม   หเว  รกฺขติ   ธมฺมจารึ    ธรรมแล  ย่อมรักษา
ผู้ประพฤติธรรมดังนี้   จึงชื่อว่าเป็นผู้อันใคร ๆ  ไม่พึงฆ่า  และไม่พึงชนะ.
         บาทพระคาถาว่า  น  เน  โกจิ  นิวาเรสิ   ความว่า  ใคร ๆ  ไม่ควร
ห้ามพราหมณ์เหล่านั้น    ที่ประตูแห่งสกุลทั้งหลาย   ชื่อว่าที่ประตูแห่งสกุล  ใน
ที่ทั้งปวง  คือทั้งภายนอก  ทั้งภายใน  แม้โดยประการทั้งปวง พึงทราบอธิบาย
ในพระคาถานี้อย่างนี้ว่า     เพราะมนุษย์ทั้งหลายเป็นผู้มีความคุ้นเคยอย่างยิ่งใน
พราหมณ์เหล่านั้นว่า    ท่านไม่ควรเข้าไปยังสถานที่ชื่อนี้ดังนี้   พราหมณ์เหล่า
ใดแม้จะเป็นพราหมณ์จัณฑาล      พราหมณ์เหล่านั้นอันธรรมรักษาแล้วอย่างนี้
อันใคร ๆ ไม่ห้ามแล้ว    ที่ประตูแห่งสกุลทั้งหลายเที่ยวไปอยู่   ประพฤติพรหม
จรรย์ตั้งแต่เป็นเด็ก       โดยการประพฤติจำเดิมแต่กาลเป็นเด็กสิ้นเวลา  ๔๘  ปี
คือ ๘  ปีกับ  ๔๐  ปี   ก็จะป่วยกล่าวไปไยในพราหมณ์ทั้งหลาย    มีพราหมณ์ผู้
เสมอด้วยพรหมเป็นต้นเล่า.
         ก็พราหมณ์เหล่านั้นประพฤติพรหมจรรย์อยู่อย่างนี้นั่นแล      ได้เที่ยว
แสวงหาวิชชาและจรณะอยู่ในกาลก่อน     จะเป็นผู้ไม่ประพฤติพรหมจรรย์ก็หา
มิได้.