บทว่า   นิเวสเน  ได้แก่  เครื่องเรือน.
         บทว่า  นิเวเส  จ  ได้แก่ เรือนที่เขาให้สร้างไว้ในที่นั้น  ๆ.
         บทว่า  วิภตฺเต    ได้แก่   อันแบ่งไว้ด้วยสามารถแห่งส่วนยาว  และ
ส่วนกว้าง.
         สองบทว่า  ภาคโส   มิเต   ได้แก่  ที่กำหนดกระทำไว้เป็นส่วน ๆ
ด้วยสามารถแห่งสนาม   ประตู   ปราสาท   และเรือนยอดเป็นต้น.
         ถามว่า   ท่านกล่าวอธิบายไว้อย่างไร  ?
         ตอบว่า  ท่านกล่าวอธิบายไว้ว่า  ความสำคัญผิดได้มีแล้วแก่พราหมณ์
เหล่านั้น   เพราะความเป็นไปในวัตถุทั้งหลายเหล่านี้   ซึ่งเป็นทุกข์เท่านั้นว่าเป็น
สุข   เพราะตรงกันข้ามกับความสำคัญในการออกบวช  อันเป็นไปแล้วในกาลก่อน
เพราะได้เห็นกามสุขที่รู้กันว่าเป็นของเล็กน้อย     โดยความเป็นของเล็กน้อย   ๑
สมบัติของพระราชา ๑ นารีที่ประดับแล้วทั้งหลาย  ๑ รถทั้งหลาย  ๑  เครื่องเรือน
ทั้งหลาย    ๑   ตัวเรือนทั้งหลาย   ๑   ซึ่งมีประการดังกล่าวแล้ว  (โดยความเป็น
ของเล็กน้อย)  พราหมณ์ทั้งหลายเหล่านั้นมีความเห็นวิปริตอย่างนี้    จึงเพ่งเล็ง
โภคะ   ซึ่งเป็นของมนุษย์อันโอฬาร  อันเกลื่อนกล่นไปด้วยฝูงโค  อันประกอบ
ไปด้วยหมู่นารีผู้ประเสริฐ.
         บรรดาบทเหล่านั้น  บทว่า   โคมณฺฑลปริพฺยุฬฺหํ  ได้แก่  เกลื่อนกล่น
ไปด้วยฝูงโคทั้งหลาย.
         บทว่า  นารีวรคณายุตํ  ได้แก่ ซึ่งประกอบด้วยหมู่นารีผู้ประเสริฐ.
         บทว่า  อุฬารํ  ได้แก่ ไพบูลย์.