ด้วยคำว่า อิธ  วา  ได้แก่  พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงถึงมนุษยโลก.
ด้วยคำว่า    หุรํ  วา    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงถึงโลกที่เหลือซึ่งนอกจาก
มนุษยโลกนั้น.  ก็ด้วยคำว่า  หุรํ  วา นั้น   เว้นมนุษยโลกและโลกสวรรค์แล้ว
ก็พึงพราบว่า    หมายถึง    โลกที่เหลือมีนาคและครุฑเป็นต้น    เพราะท่านได้
กล่าวไว้แล้วในตอนต้นว่า    สคฺเคสุ   วา  ดังนี้      เว้นมนุษย์ทั้งหลายเสียแล้ว
ศัพท์ว่าโลกทั้งปวงก็ถึงพร้อม.
         ด้วยบททั้งสองนี้    สิ้งใดที่เป็นเครื่องใช้สอยเป็นเครื่องประดับ    หรือ
บริโภคของมนุษย์ทั้งหลาย  มีทอง   เงิน  แก้วมุกดา  แก้วมณี    แก้วไพฑูรย์
แก้วประพาฬ   แก้วทับทิม  และแก้วลายเป็นต้น   หรือทรัพย์เครื่องปลื้มใจอันใด
ของนาคและครุฑเป็นต้น   ซึ่งบังเกิดแล้วในวิมานแก้ว   บนพื้นดิน  ซึ่งดาษดา
ไปด้วยทรายมุกดาและทรายแก้ว    ในภพทั้งหลายซึ่งกว้างถึง  ๑๐๐  โยชน์เป็น
อเนก  คำนั้นเป็นอันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงแล้วอย่างนี้.
         คำว่า สคฺเคสุ  วา  ได้แก่ เทวโลกชั้นกามาวจรและรูปาวจรทั้งหลาย.
         ที่ชื่อว่า  สวรรค์  เพราะอรรถว่า    ก็เทพเจ้าเหล่านั้นย่อมเคลื่อนไป
คือว่า  ย่อมไปด้วยกรรมอันงาม.
         อีกอย่างหนึ่ง  ที่ชื่อว่า  สวรรค์   เพราะว่า  เป็นสถานที่ที่เลิศด้วยดี
ดังนี้ก็มี.
         บทว่า  ยํ  ได้แก่  ทรัพย์อันใดที่มีเจ้าของก็ตาม    ไม่มีเจ้าของก็ตาม
ในคำว่า  รตนํ  นี้มีอรรถวิเคราะห์ว่า  สิ่งใดย่อมนำมา   คือว่าย่อมพามา  ซึ่ง
ความยินดี  ได้แก่  ย่อมยังความยินดีให้เกิด   ให้เจริญ    เหตุนั้นสิ่งนั้นชื่อว่า