บทว่า  ยชสฺสุ  ได้แก่  จงบูชา. สองบทว่า  วิตฺตํ   ธนํ  พระผู้มีพระ-
ภาคเจ้าตรัสไว้ว่า    ที่ชื่อว่า  วิตฺตํ   ทรัพย์   ก็เพราะเป็นเหตุให้ปลื้มใจประดุจ
รัตนะมีทองเป็นต้น  ที่ชื่อว่า  ธนํ  ทรัพย์  เพราะเป็นเหตุกระทำให้สำเร็จ.
         อีกอย่างหนึ่ง   ที่ชื่อว่า  วิตฺตํ  ได้แก่  อุปกรณ์มีเครื่องประดับเป็นต้น
ที่เป็นเหตุให้ปลื้มใจนั้นเอง  ซึ่งมาแล้วในคำทั้งหลายมีคำว่า  อุปกรณ์แห่งทรัพย์
เครื่องปลื้มใจเป็นอันมาก.
         วัตถุทั้งหลายมีทองและเงินเป็นต้นชื่อว่า  ธนํ  ทรัพย์.
         ถามว่า  ท่านกล่าวอธิบายไว้อย่างไร  ?
         ตอบว่า  ท่านกล่าวอธิบายไว้ว่า   พราหมณ์เหล่านั้นผูกมนต์ทั้งหลาย
แล้วได้เข้าเฝ้าพระเจ้าโอกกากราชในกาลนั้น.
         ถามว่า  พวกพราหมณ์เหล่านั้นทูลว่าอย่างไร  ?
         ตอบว่า  พวกพราหมณ์เหล่านั้นทูลว่า มหาบพิตร  พระองค์มีทรัพย์
เครื่องปลื้มใจ  และเงินทองอยู่มาก  ขอพระองค์จงบูชายัญ    พระองค์จักเป็นผู้มี
ทรัดย์และข้าวเปลือกมาก   แม้ในอนาคต.   ลำดับนั้นแล  พระราชาผู้ประเสริฐ
อันพราหมณ์เหล่านั้นกล่าวเหตุอย่างนี้แล้วให้ยินยอมอยู่    จึงได้ทรงบูชายัญ
อัสสเมธะ   ปุริสเมธะ  สัมมาปาสะ  วาชเปยยะ  นิรัคคฬะ   พระราชาทรงบูชายัญ
เหล่านี้แล้ว   ก็ได้พระราชทานทรัพย์แก่พราหมณ์ทั้งหลาย.
         บรรดาบทเหล่านั้น   บทว่า  สญฺตฺโต   ได้แก่  ให้ทรงทราบแล้ว.
         บทว่า  รเถสโภ    ได้แก่  ผู้เช่นกันโคอุสภะ  เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหว
ในกษัตริย์ทั้งหลายซึ่งมีรถมาก.