มีสมบัติทั้งปวงเป็นเครื่องทักษิณา   ตามที่กล่าวไว้ในอัสสเมธะ  พร้อมกับที่ดิน
กับบุรุษทั้งหลาย    ที่จะพึงบูชาด้วยยัญบริวารอีก ๒ ชนิด.  คำเหลือในคาถานี้
ชัดเจนแล้วทั้งนั้น.
         บัดนี้   เมื่อจะทรงแสดงสิ่งที่พระองค์ตรัสไว้ว่า  พฺราหฺมณานํ  อทา
ธนํ  จึงตรัส  ๒  คาถานี้ว่า  คาโว   สยนญฺจ  ดังนี้เป็นต้น.
         ด้วยว่า  พระราชา   (พระเจ้าโอกกากราช)   พระองค์นั้น   ทรงดำริว่า
พราหมณ์ทั้งหลายลำบากอยู่ด้วยอาหารที่เศร้าหมองสิ้นกาลนาน    จงได้บริโภค
ปัญจโครสกันเถิด  ดังนี้แล้ว  จึงได้พระราชทานฝูงโค  พร้อมทั้งโคที่ประเสริฐ
(โคพันธุ์ดี)   แก่พราหมณ์เหล่านั้น.   อนึ่งพระองค์ทรงดำริว่า   พวกพราหมณ์
ลำบากอยู่  ด้วยการนอนบนดิน  ด้วยการนุ่งผ้าเนื้อหยาบ  ด้วยการนอนคนเดียว
ด้วยการเที่ยวไปด้วยเท้า และด้วยการอยู่ในสถานที่ทั้งหลาย  มีป่าและโคนต้นไม้
เป็นต้น   ขอจงได้เสวยสุขในที่ทั้งหลาย    มีการนอนบนเครื่องลาดอันประเสริฐ
มีผ้าโกเชาว์เป็นต้น   ดังนี้แล้วจึงได้พระราชทานของมีค่าทั้งหลาย    และที่นอน
เป็นต้นแก่พราหมณ์เหล่านั้น   พระองค์ได้พระราชทานสิ่งอื่น ๆ  มีประการต่าง ๆ
นี้   อย่างนี้   และทรัพย์มีเงินและทองเป็นต้น    เพราะเหตุนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้า
จึงตรัสว่า    พระราชาได้พระราชทานทรัพย์แก่พราหมณ์ทั้งหลายคือแม่โค  ที่
นอน  ผ้า  เหล่านารีที่ประดับดีแล้ว   รถเทียมม้าอาชาไนย   ที่ช่างตกแต่งไว้เป็น
อย่างดี   มีการขลิบอันวิจิตร  รับสั่งให้เอาธัญชาติต่าง ๆ  บรรจุเรือนที่น่ารื่นรมย์
อันกั้นไว้เป็นห้อง ๆ   จนเต็มทุกห้อง   พระราชทานทรัพย์แก่พราหมณ์ทั้งหลาย
ดังนี้.