รัตนะ.   สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่บุคคลทำการบูชา   มีค่ามาก   ชั่งไม่ได้    พบเห็นได้
โดยยาก   และไม่ใช่เป็นของที่สัตว์ต่ำต้อยบริโภค  คำนี้   เป็นชื่อของรัตนะนั้น
สมดังที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ว่า :-
                           สิ่งที่บุคคลทำ  ความยำเกรง  มีค่ามาก
                ชั่งไม่ได้  เห็นได้ยาก   และไม่ใช่ของที่สัตว์
                ต่ำทรามบริโภค  เพราะเหตุนี้  เราจึงเรียกว่า
                รัตนะ  ดังนี้.
         คำว่า  ปณีตํ  ได้แก่  ประเสริฐที่สุด  คือมีค่าสูง  ได้แก่  ไม่ใช่มีค่าน้อย
คือเป็นที่พอใจ.
         ก็ด้วยบทที่เป็นพระคาถานี้      สิ่งใดซึ่งมีเจ้าของอยู่ในสวรรค์ทั้งหลาย
มีวิมานซึ่งสำเร็จด้วยรัตนะทั้งปวง     อันมีประมาณหลายร้อยโยชน์เป็นอเนก
เช่น  สุธรรมสภา   และเวชยันตปราสาทเป็นต้นก็ดี   สิ่งใดซึ่งไม่มีเจ้าของอยู่ใน
วิมานว่าง ในเมื่อสัตว์ทั้งหลายทำอบายภูมิให้เต็ม  เพราะเว้นจากพุทธุปบาทกาล
ก็หรือว่าแม้สิ่งอื่นใด  ซึ่งเป็นรัตนะที่ไม่มีเจ้าของ  ซึ่งอยู่ที่พื้นดิน   มหาสมุทร
และป่าหิมพานต์เป็นต้น    สิ่งนั้นเป็นอันพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงไว้แล้ว
         ศัพท์ว่า  น  ในบาทพระคาถาที่ว่า  น   โน  สมํ  อตฺถิ   ตถาคเตน
ดังนี้    ใช้ในอรรถปฏิเสธ.
         ศัพท์ว่า   โน   ใช้ในอรรถอวธารณะ.
         บทว่า  สมํ  ได้แก่  เสมอ.
         บทว่า  อตฺถิ  ได้แก่  มีอยู่.
         บทว่า  ตถาคเตน  ได้แก่  ด้วยพระพุทธเจ้า.