สองบาทพระคาถาว่า  โส  ปูชิโต  ฯเปฯ  ปาตุกโรติ   ธมฺมํ   ความ
ว่า   อาจารย์นั้นผู้ชื่อว่าเป็นพหูสูตด้วยสามารถแห่งปริยัติและปฏิเวธ    อันศิษย์
บูชาแล้วอย่างนี้    มีจิตเลื่อมใส (พอใจ) ในอันเตวาสิกนั้น   ย่อมกระทำให้แจ่ม
แจ้ง    คือว่าย่อมแสดงซึ่งปริยัติธรรม     ด้วยสามารถแห่งเทศนานั้นแล    และ
ซึ่งปฏิเวธธรรมที่ตนฟังการแสดงแล้ว    จะพึงบรรลุได้   ตามที่อาจารย์สั่งสอน
ด้วยการปฏิบัติ   คือว่า  ย่อมกระทำให้แจ่มแจ้งซึ่งปริยัติธรรมด้วยเทศนา  หรือ
ซึ่งปฏิเวธธรรมที่ตนได้บรรลุแล้วด้วยสามารถแห่งอุปมา.
         บาทพระคาถาว่า  ตทฏฺ€ิกตฺวาน  นิสมฺม   ธีโร  ความว่า บุรุษชื่อว่า
เป็นนักปราชญ์  เพราะสามารถฟังธรรมแล้วทรงจำไว้ได้  กระทำธรรมที่อาจารย์
ผู้เลื่อมใสแล้วอย่างนี้   ทำให้ปรากฏแล้วให้มีประโยชน์.
         บาทพระคาถาว่า   ธมฺมานุธมฺมํ  ปฏิปชฺชมาโน  ความว่า เจริญอยู่
ซึ่งวิปัสสนาภาวนา    อันชื่อว่าเป็นธรรมสมควร   เพราะเป็นธรรมที่อนุโลมแก่
โลกุตรธรรม.
         บาทพระคาถาว่า  วิญฺญู  วิภาวี  นิปุโณ  จ  โหติ  ความว่า  เป็นผู้
รู้แจ้งด้วยการบรรลุ   ด้วยปัญญา   กล่าวคือ    ความเป็นผู้รู้แจ้ง    ชื่อว่าเป็นผู้
แจ่มแจ้ง  เพราะรู้แจ้งแล้วสามารถจะกระทำให้ปรากฏ  ให้คนแม้เหล่าอื่นทราบ
ได้   และชื่อว่าเป็นผู้ละเอียดอ่อน    เพราะเป็นผู้แทงตลอดซึ่งอรรถะอันสุขุม
อย่างยิ่ง.
         บาทพระคาถาว่า  โย ตาทิสํ  ภชติ  อปฺปมตฺโต   ความว่า  ผู้ใดเป็น
ผู้ไม่ประมาท  คือเป็นผู้มีความเลื่อมใสในอาจารย์นั้น  เป็นเบื้องหน้า   คบอาจารย์
ผู้เป็นพหูสูตเช่นนั้น  คือผู้มีประการอันข้าพเจ้ากล่าวแล้วในตอนต้น.