ธรรม    ไม่พึงประพฤติถ้อยคำที่ประทุษร้าย
                ธรรมเลย  พึงให้กาลสิ้นไปด้วยภาษิตที่แท้.
                         นรชนละความรื่นเริง   การพูดกระ-
                ซิบ  ความร่ำไร   ความประทุษร้าย   ความ
                หลอกลวงที่ทำด้วยมารยา  ความยินดี  ความ
                ถือตัว   ความแข่งดี  ความหยาบคาย    และ
                ความหมกมุ่นด้วยกิเลสดุจน้ำฝาด   พึงเป็นผู้
                ปราศจากความมัวเมา ดำรงในนั้น  เที่ยวไป.
                         นรชนเป็นนี้    รู้แจ่งสุภาษิตที่เป็น
                สาระ    รู้แจ้งสูตรและสมาธิที่เป็นสาระ
                ปัญญาและสุตะ ย่อมไม่เจริญแก่นรชนผู้เป็น
                คนผลุนผลัน   เป็นคนประมาท.
                         ส่วนนรชนเหล่าใด  ยินดีแล้วใน
                ธรรมที่พระอริยเจ้าประกาศแล้ว     นรชน
                เหล่านั้น  เป็นผู้ประเสริฐ  ว่าสัตว์ที่เหลือด้วย
                วาจา  ด้วยใจ  และการงาน  นรชนเหล่านั้น
                  ดำรงอยู่ด้วยดีแล้วในสันติ    โสรัจจะ    และ
                 สมาธิ  ได้บรรลุถึงธรรมอันเป็นสาระแห่งสติ
                  และปัญญา.
                                    จบกิงสีลสูตรที่  ๙