ได้ไปยังบ้านของอนาถปิณฑิกะ    ในพระราชวังของพระเจ้าโกศล   และที่บ้าน
ของอนาถบิณฑิกกะนั้น   มีวิธีจัดโภชนะเห็นปานนี้   และเห็นปานนี้.
         พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงสดับเสียงนั้น    ทรงดำริว่า   ภิกษุเหล่านี้ทั้ง ๆ
ที่อยู่กับเรา    ก็ยังมัวเมาประมาทอย่างนี้   น่าอนาถ   ภิกษุเหล่านี้ได้กระทำสิ่งที่
ไม่ควรกระทำ   ดังนี้แล้ว   จึงทรงดำริถึงการที่จะให้พระมหาโมคคัลลานเถระ
มา   ในขณะนั้นนั่นเอง   ท่านพระมหาโมคคัลลานะผู้มีอายุ   ทราบวาระจิตของ
พระผู้มีพระภาคเจ้า  จึงได้มาด้วยฤทธิ์   ได้ถวายบังคม ณ เบื้องพระบาทนั้นเอง.
         ลำดับนั้น     พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเรียก    พระมหาโมคคัลลานเถระ
นั้นว่า   ดูก่อนโมคคัลลานะ    เพื่อนสพรหมจารีของเธอเหล่านี้    เป็นผู้มัวเมา
ประมาท  ดีละ  เธอจงทำภิกษุเหล่านั้นให้สลดใจ.    พระมหาโมคคัลลานเถระ
ผู้มีอายุนั้น     รับสนองพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า  ได้  พระพุทธเจ้าข้า    แล้วจึงเข้า
อาโปกสิณในทันใดนั้นเอง     ใช้หัวแม่เท้าทำพื้นมหาปราสาทซึ่งตั้งอยู่ในชั้น
กามภูมิ  ให้หวั่นไหว  พร้อมกับส่วนแห่งแผ่นดิน   ซึ่งปราสาทตั้งอยู่   ประดุจ
พายุใหญ่  ทำนาวาให้หวั่นไหวฉะนั้น.
         ลำดับนั้น    ภิกษุเหล่านั้นกลัวแล้ว  ร้องเสียงลั่น   ต่างทิ้งจีวรของตน ๆ
พากันออกไปจากประตูทั้งสี่     พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงพระองค์     แก่
ภิกษุเหล่านั้น   เป็นราวกะว่าเสด็จเข้าไป    สู่พระคันธกุฎีทางประตูอื่น    ภิกษุ
เหล่านั้นเห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว   ก็ได้ยืนถวายบังคม.   พระผู้มีพระภาคเจ้า
ตรัสถามว่า พวกเธอกลัวอะไร  ภิกษุทั้งหลาย.   ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า  ข้าแต่
พระองค์ผู้เจริญ  ปราสาทของมิคารมารดานี้   ใครทำให้หวั่นไหว.