พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอทราบไหมว่าใครทำ
ให้หวั่นไหว  ภิกษุทั้งหลายทูลว่า  ข้าพระองค์ทั้งหลาย  ไม่ทราบ  พระเจ้าข้า.
         ลำดับนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า  ภิกษุทั้งหลาย  ปราสาทหลังนี้
โมคคัลลานะทำให้หวั่นไหว   เพื่อจะทำบุคคลเช่นกับพวกเธอ   ซึ่งมีสติหลงลืม
ไร้สัมปชัญญะ    อยู่ด้วยความประมาท    ให้สังเวช    แล้วจึงได้ตรัสพระสูตรนี้
เพื่อทรงแสดงพระธรรมแก่ภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น.
         บรรดาบทเหล่านั้น     บทว่า  อุฏฺ€หถ   ความว่า  ท่านทั้งหลายจงลุก
ขึ้นจากอาสนะ.   คือว่า   จงเพียร   พยายาม     คือว่า   อย่าเกียจคร้าน.
         บทว่า นิสีทถ  ความว่า ท่านทั้งหลายจงนั่งคู้บัลลังก์ เพื่อตามประกอบ
กรรมฐาน.
         บาทพระคาถาว่า  โก  อตฺโถ  สุปิเตน  โว  ความว่า  ท่านทั้งหลาย
ซึ่งบวชแล้ว  เพื่ออนุปาทาปรินิพพาน   จะได้ประโยชน์อะไรด้วยการหลับ  คือว่า
ไม่มีใครสามารถ   จะบรรลุถึงประโยชน์ได้ด้วยการหลับ.
         บาทพระคาถาว่า  อาตุรานํ  หิ  กา นิทฺทา  สลฺลวิธาน  รุปฺปตํ
ความว่า  ก็ชื่อว่าในที่ใด   ความหลับย่อมไม่มีแก่มนุษย์ทั้งหลาย   ผู้ทุรนทุราย
ด้วยโรค  มีโรคตาเป็นต้น   ซึ่งตั้งขึ้นแล้ว   ที่ส่วนแห่งร่างกายแม้เล็กน้อย   ผู้ถูก
ลูกศรชนิดใดชนิดหนึ่ง  ในบรรดาลูกศรเหล็ก  ลูกศรกระดูก  ลูกศรงา  (ฟัน)
ลูกศรเขา   และลูกศรไม้   ซึ่งเข้าไปสู่ร่างกาย   แม้สักว่านิ้วเดียว   หรือสองนิ้ว
ก็ในที่นั้น  ท่านทั้งหลาย  ซึ่งมีจิตและร่างกายอยู่ทั้งสิ้น  ผู้บริโภคแล้ว  กระวน
กระวายอยู่  ด้วยโรคคือกิเลสนานัปการ  ซึ่งบังเกิดขึ้นแล้ว   และผู้ชื่อว่าถูกลูกศร