บัดนี้   เพราะเหตุที่การเลี้ยงชีพผิดจะมีได้    ก็เพราะความอยากในจีวรเป็นต้น
ฉะนั้น      จึงทรงปฏิเสธมิจฉาชีพนั้น     เมื่อจะให้พระราหุลเถระสมาทานอยู่ใน
อาชีวปาริสุทธิศีลนั้น   จึงตรัสพระคาถานี้ว่า  จีวเร   ปิณฺฑปาเต   จ   ดังนี้.
         ในพระคาถาบทเหล่านั้น     บทว่า    ปจฺจเย    ได้แก่   คิลานปัจจัย
(ปัจจัยเพื่อคนไข้)
         บทว่า  เอเตสุ    ได้แก่  ในเรื่องที่ให้ภิกษุทั้งหลายเกิดความอยากใน
ปัจจัย  ๔  อย่างเหล่านี้มีจีวรเป็นต้น.
         สองบทว่า  ตณฺหมากาสิ  ความว่า  (เมื่อเห็นโทษโดยนัยว่า) ปัจจัย
ทั้ง ๔ อย่างเหล่านั้นเป็นเครื่องเกื้อกูลแก่บุคคลทั้งหลาย  ผู้ทุรนทุรายอยู่เป็นนิจ
ก็เพื่อประโยชน์แก่การปกปิดอวัยวะที่ทำความละอายให้กำเริบเป็นต้นนั้นเอง
ย่อมเป็นเครื่องค้ำจุนซึ่งร่างกายอันทุรพลยิ่งนัก    ประดุจเสาเป็นเครื่องค้ำเรือน
เก่าฉะนั้น    ดังนี้   ก็อย่าให้ความอยากเกิดขึ้น    เมื่อไม่ให้เกิดขึ้นอยู่    ได้แก่
เมื่อไม่ให้บังเกิดขึ้นอยู่   ก็จงอยู่  (ด้วยการไม่ให้ตัณหาบังเกิดขึ้นนั้น)
         ถามว่า   เพราะเหตุไร.   ตอบว่า   เพราะว่าเธออย่าได้มาสู่โลกอีก.
         บาทพระคาถาว่า  มา  โลกํ  ปุนราคมิ  ความว่า   ก็บุคคลกระทำซึ่ง
ความอยากในปัจจัยเหล่านี้อยู่   ถูกความอยากคร่ามาอยู่     ย่อมมาสู่โลกนี้แม้อีก
เธอนั้นอย่าได้ทำความอยากในปัจจัยเหล่านี้    เมื่อเป็นเช่นนี้      เธอก็จักไม่มาสู่
โลกนี้อีก.
         เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสอย่างนี้แล้ว  ท่านพระราหุลทราบว่า  พระ-
ผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสกะเราว่า  เธออย่าได้กระทำความอยากในจีวรดังนี้    จึงได้