บรรดาบทเหล่านั้น    บทว่า    ปโรวรํ    ได้แก่   ที่งามและที่ไม่งาม
หรือที่อยู่ไกลและที่อยู่ใกล้   ด้วยสามารถแห่งโลกิยธรรม   และโลกุตรธรรม.
         บทว่า   อริยธมฺมํ  ได้แก่  จตุสัจธรรม.
         บทว่า  วิทิตฺวา  ได้แก่  แทงตลอด.
         บทว่า  ชานํ  ได้แก่ รู้อยู่ซึ่งไญยธรรมทั้งปวง.
         บทว่า  วาจาภิกงฺขามิ    ได้แก่    ข้าพระองค์หวังอยู่ซึ่งพระวาจาของ
พระองค์  ประดุจบุรุษผู้มีตัวอันร้อนในฤดูร้อน   ลำบากอยู่   สะดุ้งแล้วหวังอยู่
ซึ่งน้ำฉะนั้น.
         บทว่า   สุตมฺปวสฺส  ได้แก่  ขอพระองค์จงหลั่ง     คือว่าจงเปล่ง
ได้แก่  จงปล่อยซึ่งสัททายตนะกล่าวคือสุตะ  คือทำสัททายตนะให้เป็นไป.
         พระบาลีว่า  สุตสฺสํ   วสฺส  ดังนี้ก็มี    อธิบายว่าจงโปรยซึ่งฝนแห่ง
สัททายตนะ  มีประการอันพระองค์ตรัสแล้ว.
         บัดนี้พระวังคีสะหวังอยู่ซึ่งวาจาเช่นใด    เมื่อจะประกาศซึ่งวาจาเช่นนั้น
จึงได้กล่าวคาถาว่า
                        พระภิกษุชื่อว่า นิโครธกัปปะ  ได้
                ประพฤติพรหนจรรย์   ตามปรารถนา  พรหม-
                จรรย์ไร ๆ  ของท่านนั้นมิได้เปล่า  ท่านนิพ-
                พานด้วยสอุปาทิเสสนิพพานแล้ว  หรือว่าท่าน
                เป็นผู้นิพพานแล้วด้วยอนุปาทิเสสนิพพาน
                เหมือนอย่างพระอเสขะทั้งหลาย   ข้าพระองค์
                ทั้งหลาย   จักฟังซึ่งข้อนั้น.