ภิกษุละสัตว์และสังขารอันเป็นที่รัก
                และไม่เป็นที่รักแล้ว  ไม่ถือมั่น  อันตัณหา
                และทิฏฐิไม่อาศัยแล้วในภพไหน ๆ หลุดพ้น
                แล้วจากธรรมเป็นที่ตั้งแห่งสังโยชน์  พึงเว้น
                รอบโดยชอบในโลก.
                        ภิกษุนั้น  กำจัดเสียแล้วซึ่งความ
                กำหนัดด้วยอำนาจแห่งความพอใจในความ
                ยึดถือทั้งหลาย  ย่อมไม่เห็นความเป็นสาระ
                ในอุปธิทั้งหลาย    ภิกษุนั้นผู้อันตัณหาและ
                ทิฏฐิไม่อาศัยแล้ว  อันใคร ๆ พึงนำไปไม่ได้
                พึงเว้นรอบโดยชอบในโลก.
                        ภิกษุนั้นไม่ผิดพลาดด้วยวาจาใจและ
                การงานแล้ว  รู้แจ้งแล้วซึ่งธรรมโดยชอบ
                ปรารถนาบทคือนิพพานอยู่  พึงเว้นรอบโดย
                ชอบในโลก.
                        ภิกษุใดประสบอยู่  ไม่พึงยึดถือว่า
                เราแม้ถูกด่าก็ไม่พึงผู้โกรธ  ได้โภชนะที่ผู้
                อื่นให้แล้ว  ไม่พึงประมาทมัวเมา  ภิกษุนั้น
                พึงเว้นรอบโดยชอบในโลก
                        ภิกษุละความโลภและภพแล้ว  งดเว้น
                จากการตัดและการจองจำสัตว์อื่น  ข้ามพ้น