ความชำนาญในธรรมทั้งหลาย  ถึงนิพพาน
                ไม่มีความหวั่นไหว  ฉลาดในญาณอันเป็นที่
                ดับสังขาร  พึงเว้นรอบโดยชอบในโลก.
                        ภิกษุล่วงความกำหนดว่า เรา ว่าของ
                เรา  ในปัญจขันธ์ทั้งที่เป็นอดีต  ทั้งที่เป็น
                อนาคต  มีปัญญาบริสุทธิ์ก้าวล่วงทั้ง  ๓  กาล
                หลุดพ้นแล้วจากอายตนะทั้งปวง  พึงเว้น
                รอบโดยชอบในโลก.
                        ภิกษุผู้รู้บทแห่งสัจจะทั้งหลาย  ตรัสรู้
                ธรรม  เห็นการละอาสวะทั้งหลายเป็นวิวฏะ
                (นิพพาน)  ไม่ข้องอยู่ในภพไหน ๆ  เพราะ
                ความหมดสิ้นไปแห่งอุปธิทั้งปวง  พึงเว้น
                รอบโดยชอบในโลก.
         พระพุทธนิมิตตรัสพระคาถาว่า
                        ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า  ข้อนี้เป็น
                อย่างนั้นแน่แท้ทีเดียว  ภิกษุใดมีปกติอยู่
                อย่างนี้  ฝึกฝนตนแล้ว  ล่วงธรรมเป็นที่ตั้ง
                แห่งสังโยชน์ทั้งปวง  ภิกษุนั้นพึงเว้นรอบ
                โดยชอบในโลก.
                   จบ  สัมมาปริพพาชนิยสูตรที่  ๑๓