| สงเคราะห์อัตภาพแล้ว คิดถึงขันธสันดาน |
| ในภายใน ไม่พึงส่งใจไปในภายนอก. |
| ถ้าแม้ว่าภิกษุนั้น พึงเจรจากับสาวก |
| อื่น หรือถึงภิกษุรูปไร ๆ ไซร้ ภิกษุนั้นพึง |
| กล่าวธรรมอันประณีต ไม่พึงกล่าวคำ |
| ส่อเสียด ทั้งไม่พึงกล่าวคำติเตียนผู้อื่น. |
| ก็บุคคลบางพวกย่อมประถ้อยคำกัน |
| เราย่อมไม่ประเสริญบุคคลเหล่านั้นผู้มีปัญญา |
| น้อย ความเกี่ยวข้องด้วยการวิวาท เกิดจาก |
| คลองแห่งคำนั้น ๆ ย่อมข้องบุคคลเหล่านั้น |
| ไว้ เพราะบุคคลเหล่านั้นส่งจิตไปในที่ไกล |
| จากสมถะและวิปัสสนา. |
| สาวกผู้มีปัญญาดี ฟังธรรมที่พระ- |
| สุคตทรงแสดงแล้ว พิจารณาบิณฑบาต |
| ที่อยู่ ที่นอน ที่นั่ง น้ำ และการซักมลทิน |
| ผ้าสังฆาฏิ แล้วพึงเสพ. |
| เพราะเหตุนั้นแล ภิกษุไม่ติดแล้วใน |
| ธรรมเหล่านี้ คือ บิณฑบาต ที่นอน ที่นั่ง |
| น้ำ และการซักมลทินผ้าสังฆาฏิ เหมือน |
| หยาดน้ำไม่ติดบนใบบัว ฉะนั้น. |