๓๕๘    ๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖    ๓๖๐
                สงเคราะห์อัตภาพแล้ว  คิดถึงขันธสันดาน
                ในภายใน  ไม่พึงส่งใจไปในภายนอก.
                        ถ้าแม้ว่าภิกษุนั้น  พึงเจรจากับสาวก
                อื่น  หรือถึงภิกษุรูปไร  ๆ  ไซร้  ภิกษุนั้นพึง
                กล่าวธรรมอันประณีต  ไม่พึงกล่าวคำ
                ส่อเสียด  ทั้งไม่พึงกล่าวคำติเตียนผู้อื่น.
                        ก็บุคคลบางพวกย่อมประถ้อยคำกัน
                เราย่อมไม่ประเสริญบุคคลเหล่านั้นผู้มีปัญญา
                น้อย  ความเกี่ยวข้องด้วยการวิวาท  เกิดจาก
                คลองแห่งคำนั้น ๆ ย่อมข้องบุคคลเหล่านั้น
                ไว้  เพราะบุคคลเหล่านั้นส่งจิตไปในที่ไกล
                จากสมถะและวิปัสสนา.
                        สาวกผู้มีปัญญาดี  ฟังธรรมที่พระ-
                สุคตทรงแสดงแล้ว  พิจารณาบิณฑบาต
                ที่อยู่  ที่นอน  ที่นั่ง  น้ำ  และการซักมลทิน
                ผ้าสังฆาฏิ  แล้วพึงเสพ.
                        เพราะเหตุนั้นแล  ภิกษุไม่ติดแล้วใน
                ธรรมเหล่านี้  คือ  บิณฑบาต  ที่นอน  ที่นั่ง
                น้ำ  และการซักมลทินผ้าสังฆาฏิ  เหมือน
                หยาดน้ำไม่ติดบนใบบัว  ฉะนั้น.
หน้า ๓๕๙