พึงประกอบนอกลำดับว่า    สาวกผู้ครองเรือนวางอาชญาในหมู่สัตว์ทั้งที่มั่นคง
ทั้งที่หวาดสะดุ้ง  ไม่พึงฆ่าเอง  ไม่พึงใช้ให้ผู้อื่นฆ่า  และไม่พึงอนุญาตให้ผู้อื่น.
ฆ่า.  อีกอย่างหนึ่ง  นอกจากบทว่า  นิธาย  ทณฺฑํ  นี้   ควรนำปาฐะที่เหลือมา
ใช้ว่า  วตฺเตยฺย  พึงเป็นไป ดังนี้.  นอกจากนี้ไม่ควรเชื่อมบทหลังด้วยบทต้น.
         พระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นทรงแสดงสิกขาบทต้นอย่างนี้แล้ว    บัดนี้เมื่อ
จะทรงแสดงสิกขาบทที่สอง  จึงตรัสว่า  ตโต  อทินฺนํ  พึงเว้นจากสิ่งที่เขาไม่ให้
อะไร  ๆ  ดังนี้.
         ในบทเหล่านั้นบทว่า  กิญฺจิ  คือ ของน้อยก็ดี  ของมากก็ดี.   บทว่า
กฺจจิ   คือ ในบ้านก็ดี  ในป่าก็ดี.   บทว่า  สาวโก  ได้แก่สาวกผู้ครองเรือน.
บทว่า  พุชฺฌมาโน  คือรู้อยู่ว่านี้เป็นของของคนอื่น.  บทว่า สพฺพํ อทินฺนํ
ปริวชฺเชยฺย คือ เมื่อเว้นอยู่อย่างนี้พึงเว้นสิ่งทั้งหมดที่เขาไม่ให้   ท่านชี้แจงว่า
ไม่เว้นโดยวิธีอย่างอื่น.    บทที่เหลือในข้อนี้มีนัยดังกล่าวแล้ว    และปรากฏชัด
แล้ว.
         พระผู้มีพระภาคเจ้า     ครั้นทรงแสดงแม้สิกขาบทที่สองชัดเจนดีแล้ว
อย่างนี้    เมื่อจะทรงแสดงสิกขาบทที่สามตั้งข้อกำหนดให้ยิ่งขึ้นไป   จึงตรัสว่า
อพฺรหฺมจริยํ  พึงเว้นอพรหมจรรย์ ดังนี้.
         ในบทเหล่านั้น  บทว่า  อสมฺภุณนฺโต คือ ไม่สามารถ.
         บัดนี้   พระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อจะทรงแสดงสิกขาบทที่สี่    จึงตรัสว่า
สภคฺคโต วา คืออยู่ในที่ประชุมเป็นต้น.  บรรดาบทเหล่านั้น    บทว่า  สภคฺ-
คโต  ได้แก่  ไปสู่สันถาคารเป็นต้น.  บทว่า ปริสคฺคโต  คืออยู่ในท่ามกลาง
ประชุมชน.  บทที่เหลือในข้อนี้มีนัยดังกล่าวแล้ว  และปรากฏชัดแล้ว.