| เสนาที่ ๒ ของท่าน ความหิวและความกระหาย |
| เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๓ ของท่าน ตัณหา |
| เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๔ ของท่าน ถีนมิทธะ |
| เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๕ ของท่าน ความ |
| ขลาดกลัว เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๖ ของ |
| ท่าน ความสงสัย เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๗ |
| ของท่าน ความลบหลู่ ความหัวดื้อ เรากล่าว |
| ว่าเป็นเสนาที่ ๘ ของท่าน ลาภ สรรเสริญ |
| สักการะ เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๙ ของท่าน |
| และยศที่ได้มาผิดซึ่งเป็นเหตุให้บุคคลยกตน |
| และดูหมิ่นผู้อื่น เรากล่าวว่าเป็นเสนาที่ ๑๐ |
| ของท่าน ดูก่อนมาร เสนาของท่านนี้มีปกติ |
| กำจัดซึ่งคนผู้มีธรรมดำ คนผู้ไม่กล้าย่อมไม่ |
| ชนะซึ่งเสนาของท่านนั้น ส่วนคนผู้กล้าย่อม |
| ชนะได้ ครั้นชนะแล้วย่อมได้ความสุข. |
| ก็เพราะเหตุที่ได้ความสุขนั้น แม้ |
| เรานี้ก็พึงรักษาหญ้ามุงกระต่ายไว้ น่าติเตียน |
| ชีวิตของเรา เราตายเสียในสงครามประเสริฐ |
| กว่า แพ้แล้วเป็นอยู่จะประเสริฐอะไร. |
๓๙๔
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๓๙๖ 