| พระอริยบุคคลเหล่าใด ทำให้แจ้งซึ่ง |
| อริยสัจทั้งหลาย อันพระศาสดาทรงแสดงดี |
| แล้ว ด้วยปัญญาอันลึกซึ้ง พระอริยบุคคล |
| เหล่านั้น ยังเป็นผู้ประมาทอย่างแรงกล้าอยู่ |
| ก็จริง ถึงกระนั้นท่านย่อมไม่ยึดถือเอาภพที่ |
| ๘ สังฆรัตนะแม้นี้เป็นรัตนะอันประณีต ด้วย |
| สัจวาจานี้ ขอความสวัสดีจงมีแก่สัตว์เหล่านี้ |
| สักกายทิฏฐิและวิจิกิจฉา หรือแม้สี- |
| ลัพพตปรามาส อันใดอันหนึ่งยังมีอยู่ ธรรม |
| เหล่านั้นอันพระอริยบุคคลนั้นละได้แล้ว |
| พร้อมด้วยความถึงพร้อม แห่งการเห็น |
| (นิพพาน) ทีเดียว อนึ่ง อริยบุคคลเป็น |
| ผู้พ้นแล้วจากอบายทั้ง ๔ ทั้งไม่ควรเพื่อทำ |
| อภิฐานทั้ง ๖ สังฆรัตนะแม้นี้ เป็นรัตนะอัน |
| ประณีต ด้วยสัจวาจานี้ ขอความสวัสดีจงมี |
| แก่สัตว์เหล่านี้ |
| พระอริยบุคคลนั้น ยังทำบาปกรรม |
| ด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจก็จริง ถึง |
| กระนั้น ท่านก็ไม่ควรเพื่อจะปกปิดบาปกรรม |
| นั้น ความที่บุคคลผู้มีธรรมเครื่องถึงนิพพาน |
| อันตนเห็นแล้ว เป็นผู้ไม่ควรเพื่อปกปิดบาป |
| กรรมนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสแล้ว สังฆ- |
๓
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๕ 