อันไม่สมควร  ตัวอย่างในข้อนี้มีอาทิว่า  อกาโล  โข   ตาว  พาหิย  ดูก่อน
พาหิยะ  ยังไม่ถึงกาละอันควรก่อน  ดังนี้.  บทว่า  โข  เป็นนิบาตลงในอรรถ
เพียงให้เต็มบท  หรือในอรรถแห่งกาลอันเป็นอวธารณะเป็นต้น. บทว่า ภควา
แสดงถึงความเคารพของชาวโลก.    บทว่า  ภิกฺขุ   เแสดงถึงบุคคลที่ควรฟัง
ถ้อยคำ.    บทว่า    อามนฺเตสิ   คือ  ร้องเรียกกล่าวให้รู้    บทว่า   ภิกฺขโว
แสดงอาการเรียกหา    อนึ่งบทนั้นท่านกล่าว    เพราะสำเร็จด้วยคุณมีความเป็น
ผู้มีปรกติขอเป็นต้น.    ด้วยเหตุนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อจะทรงประกาศถึง
ความประพฤติที่ชนเลวและชนดีเสพ     ของภิกษุเหล่านั้นจึงทรงกระทำการข่ม
บุคคลผู้ฟุ้งซ่านเป็นคนเลว  อนึ่ง  ด้วยบทว่า ภิกฺขโว  นี้   พระผู้มีพระภาคเจ้า
ทรงเรียกภิกษุเหล่านั้น    ให้หันหน้าไปหาพระองค์ด้วยพระดำรัสอันถึงก่อนคือ
มุ่งความกรุณาและพระทัยสุภาพเยือกเย็นและดวงพระเนตรตก  แล้วให้ภิกษุ
เหล่านั้นเกิดความใคร่ที่จะฟังพระดำรัสอันแสดงถึงความเป็นผู้ใคร่เพื่อจะกล่าว
นั้นนั่นแล  อนึ่ง  ทรงชักชวนภิกษุเหล่านั้นแม้ใส่ใจที่จะฟังด้วยดี  ด้วยพระดำรัส
ให้ตั้งอยู่ในความตรัสรู้นั้นนั่นเอง.  จริงอยู่   การถึงพร้อมด้วยคำสอนอาศัยการ
ใส่ใจเพื่อฟังด้วยดี.
         หากถามว่าเมื่อมีเทวดาและมนุษย์แม้อื่น ๆ อยู่   เพราะเหตุไรพระผู้มี-
พระภาคเจ้าจึงตรัสเรียกภิกษุเหล่านั้นเล่า.    ตอบว่า    เพราะภิกษุเหล่านั้นเป็น
ผู้ใหญ่และเป็นผู้ประเสริฐ    เป็นผู้ใกล้ชิดและเตรียมพร้อมอยู่ทุกเมื่อ.   จริงอยู่
พระธรรมเทศนานี้ทั่วไปแก่บริษัททั้งหมดไม่เฉพาะบุคคล.  ภิกษุชื่อว่า  ผู้ใหญ่
ในบริษัทเพราะเกิดก่อน  ภิกษุชื่อว่าเป็นผู้ประเสริฐ  เพราะรู้ตามพระจริยาของ