สุนทริกสูตรที่๑   ๔
ว่าด้วยการถามปัญหาเกี่ยวกับชาติโคตร
         [๓๕๘]   ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้.
         สมัยหนึ่ง    พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ที่ฝั่งแม่น้ำสุนทริกา  แคว้น
โกศลชนบท    ก็สมัยนั้นแล    สุนทริกภารทวาชพราหมณ์บูชาไฟ  บำเรอการ
บูชาไฟอยู่ฝั่งแม่น้ำสุนทริกา.   ครั้งนั้นแล    สุนทริกภารทวาชพราหมณ์ครั้น
บูชาไฟบำเรอไฟแล้ว     ลุกขึ้นจากอาสนะ    เหลียวดูทิศทั้งสี่โดยรอบด้วยคิดว่า
ใครหนอแล   ควรบริโภคข้าวปายาสที่เหลือนี้    สุนทริกภารทวาชพราหมณ์ได้
เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับนั่ง   ทรงคลุมพระกายตลอดพระเศียรอยู่ที่โคน-
ไม้แห่งหนึ่ง  จึงถือเอาข้าวปายาสที่เหลือด้วยมือซ้าย    ถือเต้าน้ำด้วยมือข้างขวา
เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ   ลำดับนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรง
เปิดพระเศียรออก    เพราะเสียงฝีเท้าของสุนทริกภารทวาชพราหมณ์.   ครั้งนั้น
สุนทริกภารทวาชพราหมณ์คิดว่า  ท่านผู้นี้เป็นคนโล้น  ๆ   ดังนี้แล้ว   ปรารถนา
จะกลับจากที่นั้น.  ลำดับนั้น  สุนทริกภารทวาชพราหมณ์ดำริว่า  แม้พราหมณ์
บางพวกในโลกนี้ก็เป็นคนโล้น    ผิฉะนั้นเราพึงเข้าไปถามถึงชาติ  ลำดับนั้นแล
สุนทริกภารทวาชพราหมณ์ได้เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ   ครั้น
แล้วได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า  ท่านมีชาติอย่างไร.
         ลำดับนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสตอบสุนทริกภารทวาชพราหมณ์
ด้วยพระคาถาว่า
๑.  อรรถกถาเป็น ปูรฬาสสตร.