อยู่  ฉะนั้น  พราหมณ์พึงหลั่งไทยธรรม
                ในชนเหล่านั้นตามกาล.
                        ชนเหล่าใดไม่เกี่ยวข้อง  มีสติทุกเมื่อ
                ละนามรูป ที่คนพาลถือว่าเป็นของเราได้แล้ว
                เที่ยวไปในโลก  พราหมณ์พึงหลั่งไทยธรรม
                ในชนเหล่านั้นตามกาล.
                        พระตถาคตละกามทั้งหลายได้แล้ว
                ครอบงำกามทั้งหลายเที่ยวไป    รู้ที่สุดแห่ง
                ชาติและมรณะ      ดับความเร่าร้อนได้แล้ว
                เป็นผู้เยือกเย็นเหมือนห้วงน้ำ   ย่อมควรเครื่อง
                บูชา.
                        พระตถาคตผู้เสมอด้วยพระพุทธเจ้า
                ทั้งหลาย     อยู่ห่างไกลจากบุคคลผู้ไม่เสมอ
                ทั้งหลาย    เป็นผู้มีปัญญาไม่มีที่สุด   ผู้อัน
                ตัณหาทิฏฐิไม่ฉาบทาแล้วในโลกนี้หรือใน
                โลกอื่น  ย่อมควรเครื่องบูชา.
                        พระตถาคตผู้เป็นพราหมณ์   ไม่มี
                มายา   ไม่มีมานะ   ปราศจากความโลภ  ไม่
                ยึดถือในสัตว์และสังขารว่าเป็นของเรา    หา
                ความหวังมิได้    บรรเทาความโกรธแล้ว     มี
                ตนดับความเร่าร่อนได้แล้ว   ละมลทิน   คือ
                ความโศกเสียได้  ย่อมควรเครื่องบูชา.