พระตถาคตละตัณหาและทิฏฐิที่อยู่
                ประจำใจได้แล้ว ไม่มีตัณหาและทิฏฐิอะไร  ๆ
                ไม่ถือมั่นในโลกนี้หรือในโลกอื่น  ย่อมควร
                เครื่องบูชา.
                        พระตถาคตมีจิตตั้งมั่นแล้ว ข้าม
                โอฆะได้แล้ว และได้รู้ธรรมด้วยทิฏฐิอย่างยิ่ง
                มีอาสวะสิ้นแล้ว   ทรงไว้ซึ่งร่างกายอันมีใน
                ที่สุด  ย่อมควรเครื่องบูชา.
                        ภวาสวะและวาจาหยาบคาย  อันพระ-
                ตถาคตกำจัดได้แล้ว   ทำให้สิ้นสูญ   ไม่มีอยู่
                พระตถาคตผู้ถึงเวท   พ้นวิเศษแล้วในธรรม.
                ทั้งปวง  ย่อมควรเครื่องบูชา.
                        พระตถาคตผู้ล่วงกิเลสเครื่องข้อง
                ไม่มีธรรมเป็นเครื่องข้อง    ไม่เป็นสัตว์ผู้มี
                มานะในเหล่าสัตว์ผู้มีมานะ   กำหนดรู้ทุกข์
                พร้อมทั้งไร่นาและที่ดินย่อมควรเครื่องบูชา.
                        พระคถาคตไม่อาศัยตัณหา  มีปกติ
                เห็นนิพาน   ก้าวล่วงทิฏฐิที่จะพึงให้ผู้อื่นรู้
                ไม่มีอารมณ์อะไร ๆ  ย่อมควรเครื่องบูชา.
                        ธรรมทั้งที่เป็นภายในและภายนอก
                พระตถาคตแทงตลอดแล้ว     กำจัดได้แล้ว