| ถึงความสาบสูญมิได้มี พระตถาคตนั้นเป็น |
| ผู้สงบแล้ว น้อมไปในธรรม เป็นที่สิ้นอุปา- |
| ทาน ย่อมควรเครื่องบูชา. |
| พระตถาคตเห็นที่สุดแห่งควานสิ้นไป |
| แห่งชาติ บรรเทาสังโยชน์อันเป็นทางแห่ง |
| ราคะเสียได้ไม่มีส่วนเหลือ เป็นผู้บริสุทธิ์ |
| ไม่มีโทษ ปราศจากมลทิน ไม่มีความใคร่ |
| ย่อมควรเครื่องบูชา. |
| พระตถาคตไม่พิจารณาเห็นตนโดย |
| ความเป็นตน มีจิตตั้งมั่น ปฏิบัติตรง ดำรง |
| ตนมั่น ไม่หวั่นไหว ไม่มีกิเลสดุจหลักตอ |
| ไม่มีความสงสัย ย่อมควรเครื่องบูชา. |
| พระตถาคตไม่มีปัจจัยแห่งโมหะ |
| อะไร ๆ เห็นด้วยญาณในธรรมทั้งปวง ทรง |
| ไว้ซึ่งสรีระมีในที่สุด และได้บรรลุสัมโพธิ- |
| ญาณที่ยอดเยี่ยม อันเกษม ความบริสุทธิ์ |
| ของบุรุษ ย่อมมีด้วยเหตุเพียงเท่านี้ (พระ- |
| ตถาคตย่อมควรเครื่องบูชา). |
| พราหมณ์ทูลว่า |
| การบูชาของข้าพระองค์ จะเป็น |
| การบูชาจริง เพราะว่า ข้าพระองค์ได้ |
๔๒๘
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๔๓๐ 