พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบความเป็นไปนั้น    เสด็จออกจากพระ-
คันธกุฎี    ไปยังโรงกลม   (หอประชุม)   ด้วยปาฏิหาริย์ที่เหมาะสมในขณะนั้น
ประทับนั่งบนบวรพุทธอาสน์ที่เขาปูลาดไว้แล้ว    ก็พระผู้มีพระภาคเจ้าครั้น
ประทับนั่งแล้วแลได้ตรัสแก่ภิกษุทั้งหลายว่า  ภิกษุทั้งหลาย   บัดนี้ท่านทั้งหลาย
นั่งประชุมกันด้วยเรื่องอะไร.   ภิกษุทั้งหลายกราบทูลเรื่องทั้งปวงให้ทรงทราบ.
พระผู้พระภาคเจ้าได้ตรัสพระดำรัสนี้ว่า  ภิกษุทั้งหลาย  การบูชาพิเศษนี้หาได้
เกิดขึ้นด้วยพุทธานุภาพของเราไม่     หาได้เกิดขึ้นด้วยอานุภาพของนาค  เทพ
และพรหมไม่    โดยที่แท้แล    การบูชาพิเศษนี้   เกิดขึ้นแล้วด้วยอานุภาพแห่ง
การบริจาคมีประมาณน้อย.   ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า    ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
พวกข้าพระองค์ไม่ทราบการบริจาคอันมีประมาณน้อยนั้น     ข้าพระองค์ทั้งหลาย
ขอพระวโรกาส  ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าจงตรัสบอกแก่ข้าพระองค์ทั้งหลาย    โดย
ประการที่ข้าพระองค์ทั้งหลายจะพึงทราบเรื่องนั้นได้.
         พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า    ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    เรื่องเคยมีมาแล้ว
ได้มีพราหมณ์คนหนึ่งชื่อว่า  สังขะ  ในเมืองตักกสิลา  มาณพชื่อว่า  สุสิมะ
ที่เป็นบุตรของพราหมณ์นั้น   มีอายุราว ๑๖  ปี  วันหนึ่งได้เข้าไปหาบิดา  ไหว้
แล้วยืนอยู่  ณ  ส่วนข้างหนึ่ง.  บิดาพูดกับบุตรนั้นว่า  พ่อสุสิมะ  อะไรกัน.  บุตร
นั้นพูดว่า  คุณพ่อครับ   ผมต้องการจะไปศึกษาศิลปวิชาที่เมืองพาราณสี.
         บิดาพูดว่า  " ลูกสุสิมะ   ถ้าอย่างนั้น  (เจ้าจงไปเถิด)   เพื่อนของพ่อ
เป็นพราหมณ์ชื่อโน้น    เจ้าไปยังสำนักของพราหมณ์นั้นแล้ว  จงเรียนวิชาเถิด"
ดังนี้   แล้วมอบทรัพย์ให้พันกหาปณะ  สุสิมะมาณพนั้นรับทรัพย์ ๑ พันกหาปณะ