| สัตว์เหล่าใดกำหนัดแล้วในสัตว์ |
| เหล่านี้ โกรธเคือง ฆ่าสัตว์ ขวนขวายใน |
| อกุศลเป็นนิตย์ ตายไปแล้วย่อมถึงที่มืด มี |
| หัวลง ตกไปสู่นรก นี้ชื่อว่ากลิ่นดิบของชน |
| เหล่านั้น เนื้อและโภชนะไม่ชื่อว่ากลิ่นดิบ |
| เลย. |
| การไม่กินปลาและเนื้อ ความเป็น |
| คนประพฤติเปลือย ความเป็นคนโล้น การ |
| เกล้าชฎา ความเป็นผู้หมักหมมด้วยธุลี การ |
| ครองหนังเสือพร้อมทั้งเล็บ การบำเรอไฟ |
| หรือแม้ว่าความเศร้าหมองในกายที่เป็นไป |
| ด้วยความปรารถนา ความเป็นเทวดา การ |
| ย่างกิเลสเป็นอันมากในโลก มนต์และการ |
| เซ่นสรวง ยัญและการซ่องเสพฤดู ย่อมไม่ |
| ยังสัตว์ผู้ไม่ข้ามพ้นความสงสัยให้หมดจดได้. |
| ผู้ใด คุ้มครองแล้วในอินทรีย์ทั้งหก |
| เหล่านั้น รู้แจ้งอินทรีย์แล้ว ตั้งอยู่ในธรรม |
| ยินดีในความเป็นคนตรงและอ่อนโยน ล่วง |
| ธรรมเป็นเครื่องข้องเสียได้ ละทุกข์ได้ทั้ง- |
| หมด ผู้นั้นเป็นนักปราชญ์ ไม่ติดอยู่ในธรรม |
| ที่เห็นแล้ว และฟังแล้ว. |
๘๒
๔๗.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย สุตตนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๖
๘๔ 