ติญชาติและธัญชาติที่เข้าถึงซึ่งความเป็นสิ่งอันบุคคลขจัด     (เปลือก
ออกเสียแล้ว)   หรือว่าเลือกเอาแต่รวงทั้งหลายแล้วถือเอา    ชื่อว่า    ข้าวฟ่าง
ในคาถานั้น   อนึ่ง ลูกเดือย (จิงฺคูลกา) มีรวงซึ่งมีสัณฐานเหมือนดอกกณวีระ.
         ถั่วเขียว   (จีนกานิ)   ซึ่งเขาปลูกแล้ว    เกิดขึ้นที่เชิงเขาในดง  ชื่อว่า
จีนกานิ.
         ใบไม้   (สีเขียว)   อย่างใดอย่างหนึ่ง  ชื่อว่า  ปตฺตปฺผลํ.
         เผือกมันอย่างใดอย่างหนึ่ง  ชื่อว่า  มูลปฺผลํ.
         ผลไม้และผลเถาวัลย์อย่างใดอย่างหนึ่ง   ชื่อว่า  ควิปฺผลํ.
         อีกประการหนึ่ง  เผือกมัน ท่านถือเอาด้วยศัพท์ว่า  มูล.
         ผลไม้และผลแห่งเถาวัลย์  ท่านถือเอาด้วยศัพท์ว่า   ผล.
         ผลแห่งกระจับและแห้วเป็นต้น  ซึ่งเกิดในน้ำ  ท่านถือเอาด้วยศัพท์ว่า
ควิปฺผล.
         สองบทว่า    ธมฺเมน   ลทฺธํ   ความว่า  ละมิจฉาชีพ  มีการเป็นทูต
รับใช้   และการไปสื่อข่าว   แล้วได้มาด้วยการท่องเที่ยวขอเขาเลี้ยงชีพ.
         พระอริยเจ้าทั้งหลายผู้สงบ  ชื่อว่า  สตํ.
         บทว่า  อสมานา  ได้แก่ บริโภคอยู่.
         ด้วยบาทพระคาถาว่า  น    กามกามา  อลิกํ   ภณนฺติ   ฤๅษีย่อม
แสดงถึงการติเตียนต่อพระผู้มีพระภาคเจ้า      ด้วยการสรรเสริญฤๅษีทั้งหลายว่า
ฤๅษีทั้งหลายเหล่านั้น   ไม่ยึดถือของของตน บริโภคอยู่ซึ่งข้าวฟ่างเป็นต้นเหล่านั้น
อยู่อย่างนี้    ย่อมไม่พูดคำเหลาะแหละเพราะปรารถนากาม   คือว่าปรารถนากาม