ดาบสครั้นติเตียนพระผู้มีพระภาคเจ้า  เพราะอาหารอย่างนี้แล้ว  บัดนี้
เมื่อจะยกเรื่องมุสาวาทขึ้นติเตียน จึงกล่าวว่า  น  อามคนฺโธ  ฯเปฯ  สุสงฺขเตหิ
         เนื้อความแห่งพระคาถานั้นว่า    ดาบสเมือกล่าวบริภาษอยู่ว่า    ข้าแต่
พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เป็นเผ่าพันธุ์แห่งพรหม   ผู้เว้นจากคุณของพราหมณ์   ข้า
แต่ท่านผู้เป็นพราหมณ์ผู้สมมติแต่เพียงชาติ  พระองค์เป็นผู้ที่ข้าพระองค์ทูลถาม
ในกาลก่อนแล้ว    พระองค์ก็ตรัสอย่างนี้ว่า    คือว่าพระองค์ตรัสโดยส่วนเดียว
อย่างนี้ว่า  กลิ่นดิบไม่สมควรแก่ข้าพเจ้า   ดังนี้.
         บทว่า   สาลีนมนฺนํ  ได้แก่   ข้าวสุกแห่งข้าวสาลี.
         บทว่า   ปริภุญฺชมาโน  ได้แก่  บริโภคอยู่.
         บาทคาถาว่า  สกุนฺตมํเสหิ  สุสงฺขเตหิ ความว่า  ดาบสกล่าวถึง
เนื้อนกซึ่งพระราชานำมาถวายแก่พระผู้มีพระภาคเจ้าในครั้งนั้น    ก็ดาบสเมื่อจะ
กล่าวอย่างนี้นั้นเอง   จึงได้แหงนมองดูพระวรกายของพระผู้มีพระภาคเจ้า  ใน
เบื้องล่างตั้งแต่ฝ่าพระบาทจนถึงปลายพระเกศาในเบื้องบน     จึงได้เห็นความ
สมบูรณ์แห่งพระลักษณะอันประเสริฐ ๓๒ ประการ และอนุพยัญชนะ ๘๐ ประ-
การ  รวมทั้งได้เห็นการแวดล้อมแห่งพระรัศมีที่ขยายออกไปวาหนึ่ง   จึงคิดว่า
ผู้ที่มีกายประดับด้วยมหาปุริสลักษณะเป็นต้นเห็นปานนี้   ไม่ควรที่จะพูดเท็จ  ก็
พระอุณาโลมนี้    ซึ่งเกิดขึ้นในระหว่างคิ้ว    สีขาวอ่อนนุ่มคล้ายนุ่น   และขนที่
ขุมขนทั้งหลาย เป็นอเนกเกิดขึ้นแก่ท่านผู้นี้.  เพราะผลอันไหลออกแห่งสัจวาจา
แม้ในระหว่างภพนั่นเอง    ก็บุคคลเช่นนี้นั้นจะพูดเท็จในบัดนี้ได้อย่างไร  กลิ่น
ดิบของพระผู้มีพระภาคเจ้าจะต้องเป็นอย่างอื่นแน่แท้  พระองค์ตรัสคำนี้หมายถึง