กลิ่นอันใดว่า   พราหมณ์เราหาได้บริโภคกลิ่นดิบไม่   ดังนี้   ไฉนหนอเราจะพึง
ถามถึงกลิ่นนั้น  เป็นผู้มีมานะมากับเกิดขึ้นแล้ว   เมื่อจะเจรจาด้วยอำนาจโคตร
นั้นเอง  จึงกล่าวคาถาที่เหลือนี้ว่า :-
                        ข้าแต่ท่านกัสสปะ    ข้าพระองค์ขอ
                ถามเนื้อความนี้กะพระองค์ว่า   กลิ่นดับของ
                พระองค์มีประการเป็นอย่างไร  ดังนี้.
         ครั้งนั้น    พระผู้มีพระภาคเจ้าเมื่อจะทรงแก้ถึงกลิ่นดิบแก่พราหมณ์นั้น
จึงตรัสพระดำรัสเป็นต้นว่า  ปาณาติปาโต  ดังนี้.
         การฆ่าสัตว์ชื่อว่า  ปาณาติบาต   ในคาถานั้น.  ในคำว่า   วธจฺเฉท-
พนฺธนํ นี้ มีอธิบายว่า การทุบตีทำร้ายสัตว์ทั้งหลายด้วยท่อนไม้เป็นต้น  ชื่อว่า
วธะ  การทุบตี  การตัดมือและเท้าเป็นต้น    ชื่อว่า  เฉทะ   การตัด   การจอง
จำด้วยเชือกเป็นต้น    ชื่อว่า   พันธนะ  การจองจำ.
         การลักและการพูดเท็จ   ชื่อว่า   เถยยะและมุสาวาท.
         การให้ความหวังเกิดขึ้นโดยนัยเป็นต้นว่า     เราจักให้     เราจักกระทำ
แล้วก็ทำให้หมดหวังเสีย  ชื่อว่า  นิกติ  การกระทำให้มีความหวัง.
         การให้ผู้อื่นถือเอาสิ่งที่ไม่ใช่ทองว่าเป็นทองเป็นต้น   ชื่อว่า  วัญจนา
การหลอกลวง.
         การเล่าเรียนคัมภีร์เป็นอเนกที่ไม่มีประโยชน์   ชื่อว่า   อัชเฌนกุตติ
การเรียนคัมภีร์ที่ไร้ประโยชน์.
         ความพระพฤติผิดในภรรยาที่ผู้อื่นหวงแหน    ชื่อว่า   ปรทารเสวนา
การคบหาภรรยาผู้อื่น.