๕
๖๑.พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๗
๗ 
| ปากรกรุงรังไปด้วยหนวดเครา ดังปากบ่อน้ำเก่ารกไป |
| ด้วยกอหญ้า เจ้าจงดูหมู่ชนที่มีรูปร่างน่าเกลียดนี้ การ |
| เกล้าผมผูกเป็นเซิง หาผู้ป้องกันผู้มีปัญญาน้อยได้ไม่ |
| ท่านเหล่าใด สำรอก ราคะ โทสะ และอวิชชาแล้ว |
| หรือเป็นพระอรหันต์ผู้มีอาสวะสิ้นแล้ว ทานที่บุคคล |
| ถวายในท่านเหล่านั้น ย่อมมีผลมาก. |
| [๒๐๕๓] เมื่อพระเจ้าเมชฌราช เข้าไปทำลาย |
| ชีวิต ท่านมาตังคบัณฑิต ผู้ยิ่งยศ วงศ์กษัตริย์ เมชฌ- |
| ราช พร้อมด้วยราชบริษัท ก็ได้ขาดสูญลงตั้งแต่นั้นมา. |
| จบมาตังคชาดกที่ ๑ |